Gisterochtend fietste ik onze wijk uit. We wonen in zo’n wijk waar iedere ochtend een uittocht is en iedere middag een intocht. Van auto’s. Het was mooi weer, ik hoorde veel vogels en een enkele bladblazer. Zo op het oog was alles rustig en geordend. De boze wereld lag achter de aarden wallen die de grenzen van onze wijk aangeven. Veilige grenzen die niemand overtreedt.
Het kandidaat zijn voor een politieke partij vraagt wat inzet heb ik in de afgelopen tijd gemerkt. Niets mis mee. Gisteren deden een aantal CU kandidaten mee aan een actie van Present.
Het waren per slot van rekening de NL doet-dagen. En als leden van het koningshuis de handen uit de mouwen steken en poep scheppen en takken snoeien, kunnen wij als Koningskinderen toch niet achterblijven? Als team van Christen Uniekandidaten zouden we een groot project aanpakken. Er moest een heleboel afval geruimd worden. Achter een huis lag zoveel verzamelde troep dat uithuiszetting onvermijdelijk leek. Puinruimen was de opdracht. Met een aantal mensen gingen we aan de slag. Zes uur lang is er hard gewerkt, in twee ploegen die ieder drie uur werkten. Onvoorstelbare hoeveelheden chaos troffen we aan. Onvoorstelbaar hoe zo’n situatie kan ontstaan. Onbegrijpelijk ook.
Dit was dus compleet buiten mijn eigen bubbeltje. Iemand zei: dat dit bestaat! Ja, het bestaat. Buiten onze eigen bubbel gebeurt van alles waar we geen weet van hebben. Hoe zou het zijn om zo te (moeten) leven?
Allemaal vragen zonder antwoorden. We werkten hard en door, en maakten af en toe een duffe grap. We vulden een container met afval. Iets van 50 kuub ofzo. Thuis wachtte allernaaste me op, en koffie en een heerlijke warme douche.
Vandaag heb ik spierpijn en ben nog een beetje moe. Ik denk aan al die troep en de mensen die er in wonen. Mensen die ik overigens niet gezien heb. Ik bedenk dat dit veel vaker voorkomt in ons land. De Present coördinator vertelde dat het aantal ontruimingen zoals waar wij mee bezig waren, steeds vaker voorkomt. Steeds meer mensen dreigen uit huis gezet te worden.
We leven dan wel in een gaaf land, zoals onze Minister-president zegt, toch gaat er nog wel eens het een en ander mis. Zacht gezegd.