Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Pasto-raad op wielen

 

“Pas op dat je niet cynisch wordt”, zei hij, “je hebt het wel een beetje in je dat je dat wordt”.

“neem me niet kwalijk hoor dat ik dat zo zeg”.

“Van jou kan ik het hebben”, was mijn reactie. “Dank je wel, ik weet het van mezelf”.

Hij, de predikant van een kerk die qua ‘ligging’ onze buurkerk is, een jaar of vijftig geleden ontstaan. En ik. Twee kerkmensen, met hart en ziel verbonden met Christus, gescheiden optrekkend. We wonen in aangrenzende wijken en zijn beiden fervent fietser. We ontmoeten elkaar regelmatig, en zijn redelijk op de hoogte van (elkaars) kerkelijke wel en wee. Mijn wee mocht ik naar hem uitspreken.

Gister zag ik hem bij een winkel in het stadscentrum, ik fietste naar huis. Altijd dezelfde route. Och, een ontmoeting zou leuk zijn dacht ik. Ik vertraagde mijn fietstempo, en bij verkeerslichten werd ik ingehaald. We praatten, nou ja, hij vroeg en ik vertelde. Altijd fijn, een luisterend oor. Zoals vaker was zijn slotzin: je weet met te wonen, toch? Ja, ik weet zijn huis te wonen, en zal toch niet zo snel een afspraak maken. Dat heeft dan weer te maken met mijn invulkunde: hij heeft het al zo druk…

Ik kreeg bovenstaande opmerking over cynisme.  Ik herken me erin. Cynisch worden, dat wil ik niet. Het is mijn valkuil, cynisch worden/ zijn om niet te voelen of al te zeer na te denken.

Onze wegen gingen uiteen, hij had zijn bestemming bereikt. Zoals vaker stak hij zijn arm op en zei: Zegen voor jullie.

Een gezegend mens fietste dat laatste stukje naar haar huis.

pastoraat

Vorige

Alsof het voorbij is..

Volgende

M/V en ambt, blog nummer zoveel…

  1. mooi en herkenbaar. Een docent zei ooit ook tegen mij dat cynisme een manier is om je eigen kwetsbaarheid te verhullen. Ik denk dat dat waar is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén