Social media en sokken

Social media, je kunt er van alles van vinden en zeggen… maar dankzij Facebook heb ik best wel een aantal contacten die ik anders niet gehad zou hebben. Of kom je mensen tegen die je al lang uit het oog verloren was. Vorig jaar kreeg ik weer contact met iemand die ik verpleegd had in mijn jonge jaren. Een ontmoeting volgde, hier in onze stad. Zij woont inmiddels al jaren in den Haag.
En we volgden elkaar via FB. Op enig moment zag ik een plaatje van geweldig mooie sokken op haar tijdlijn voorbijkomen. Iemand attendeerde haar er op, dat dit toch wel erg mooie sokken waren. Daar was ik het geheel mee eens en uiteraard moest ik er op reageren. Ik vond die kousen  een uitdaging… Kousen breien moest toch niet zo heel ingewikkeld zijn dacht ik. Mijn moeder was er altijd mee bezig, mijn vader droeg alleen huisgebreide sokken. Zwarte voor bij zijn uniform, andere kleuren passend bij de pantalons die hij droeg. Mocht ik er niet uitkomen, kon ik bij haar om hulp vragen, zo dacht ik. Ik had ooit wel eens zelf sokken gebreid, dat was al lang geleden.

Dus  er ging een balletje rollen. Die uitdaging wilde ik wel aannemen. Er waren nogal wat hobbels te nemen. Welke kleur? Welk garen? Dank zij internet was het mogelijk veel foto’s te sturen. Op deze manier werd de keuze voor kleuren en materiaal gemaakt en kon ik beginnen. Ik begon voortvarend en het werk vorderde voorspoedig. Ik stuurde een eerste kous op. Hm.. niet geheel naar wens, helaas.

Uitgehaald, opnieuw begonnen. Gelukkig had ik nog een dag vrij reizen dus ik pakte de trein naar den Haag. Sok mee en opnieuw gepast. Nu wist ik hoe ik verder moest. Dacht ik. Ik breide weer verder, grote hiel en kleine hiel, op vier naalden, met vijf naalden, een teen maken, ik deed het minstens vier keer.

Er volgde nog een passessie en het was nog niet helemaal zoals het moest.

Ik breide weer verder, hechtte uiteindelijk veel draadjes af, haakte nog een bloemetje om het geheel af te maken. En jawel, ze zijn nu klaar en vielen zeer in de smaak!