“Kun jij je nog herinneren dat we vroeger vaak muziek van Adrian Snell draaiden?” vroeg ik afgelopen week aan een van de zonen. ‘O Rejoice, bijvoorbeeld?”
“Ja, dat weet ik nog” reageerde hij. “Ik zong altijd Holy Choice, en ontdekte later pas dat het anders was”. Grappig, je hebt muziek en artiesten die met je “meelopen” in het leven. Voor mij is dat Adrian Snell. Volgens mij heb ik hem al jaren geleden ‘ontdekt’. Hij trad op in de universiteit alhier. Een zanger en een piano, dat was het. Zo mooi! Dat zal eind zeventiger jaren zijn geweest.
Later schreef hij de grotere werken zoals ‘Alpha&Omega”. Zo mooi! Ik was diep onder de indruk. En dan die koren die meezongen, hoe gaaf zou het zijn om daarin mee te zingen? Ik had toen geen idee hoe dat werkte en hoe je er aan mee kon doen. We gingen zo af en toe met het hele gezin naar een concert van Adrian, of met een paar zussen. Bijzondere avonden.
Uiteraard kocht ik de LPs met zijn muziek. Alpha&Omega was echt wel mijn favoriet. Ik voelde me getroost door deze muziek. Troost die we best nodig hadden. Soms dansten we met een kind op de arm door de kamer, de geluidsboxen barstten zowat. (en de buren ook) En maar dansen en maar blij zijn!
Een paar jaar geleden ontdekte ik dat het mogelijk was mee te zingen in een projectkoor bij een uitvoering van Adrian Snell. Dat leek me gaaf om te doen. Ik deed auditie en oefende me thuis suf. Pittig maar supermooi om te doen. Zo deed ik eerst mee aan ’the Virgin’ en later aan ‘Alpha&Omega’. Vooral dat laatste stuk was zeer bijzonder om aan mee te werken. Het was de jubileumuitvoering, na dertig jaar weer opnieuw uitgevoerd. We oefenden extra veel en goed omdat er een cd opname van deze concerten gemaakt werd. Die ik uiteraard onmiddellijk bestelde.
En dat alle kinderen als verrassing bij het concert aanwezig waren, maakte het helemaal onvergetelijk!
De uiterste inzenddatum voor de bloghop van november was de dertigste.. ben ik nog net op tijd. Deze keer is het thema bedacht door Heleen.
