“O ja”, hoor ik, “het is jouw oud en nieuw hè!”. Het klinkt aarzelend. Ik vertaal het naar: gefeliciteerd met je verjaardag. Ik schiet vol en omhels haar. Dit is zo niet zoals het was. Maar wel zoals het is en zal zijn.
Jarig ben ik en ik ben bij onze moeder. Ze is sinds maandag weer in het verpleeghuis, hetzelfde als waar ze in het voorjaar was. Vorige week maandag werd ik gebeld door de thuiszorg dat het niet goed met moeder ging. Opname in het ziekenhuis volgde en deze keer was het een CVA.
Ze kon niet praten en herkende mij niet. Na een paar dagen werd dat beter. Herkenning is er zonder meer. Praten blijft ingewikkeld. Praten is altijd ingewikkeld, alleen beseffen we dat niet zolang we gewoon maar kunnen praten. Praten is bijna vanzelfsprekend. Tot het niet meer kan…
Binnen een week van thuiswonen, (met moeite) naar ziekenhuisopname naar verpleeghuisopname. Het is bijna een slechte film waar je in belandt. Voorlopig een film zonder einde. Weer thuiswonen is naar onze mening geen optie meer. Waar dan wel is een vraag.
Vanmorgen ging ik naar onze moeder. Voor mij onverwacht maakte ik een logopedie sessie mee. Dat was confronterend. Na het oefenen gingen we naar haar kamer. Ik was benieuwd of het geland was dat het mijn verjaardag is. Toch wel, zo bleek. We aten een taartje, dronken een kopje koffie en toen was het alweer tijd voor haar volgende oefensessie bij de fysiotherapeut. Je hebt het druk als 90-jarige revalidant!