Vanavond ging ik naar ons Muziekcentrum, in m’n uppie. Ieder jaar bestellen we een kaarten voor een aantal voorstellingen die we willen zien. Allernaaste wilde naar een bepaald orgelconcert, ik niet. (uiteindelijk is hij niet eens gegaan, er kwam iets belangrijks tussendoor fietsen). Vanavond trad dekoor op.  Ik meende me te herinneren dat ze ooit Korenslag gewonnen hadden. Destijds maakte het koor veel indruk op me en ik wilde ze graag live horen en meemaken. Allernaaste niet, “dus”we bestelden één kaart.

Ik ga weleens een dag alleen op pad en vermaak me dan prima. Een dag alleen thuis zijn is ook geen probleem. Ik weet dat er aan het einde van de dag iemand op me wacht aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Een zegen! Het was wel de eerste keer dat ik alleen naar het Muziekcentrum ging. Ik was benieuwd hoe dat zou zijn.

dekoorDe stoel naast mij was en bleef leeg. Dat leek bijna symbolisch. Het koor zong geweldig! Echt genieten! Het repertoire vond ik mooi en afwisselend. Alles werd uit het hoofd gezongen. Geweldige manier van zingen, geweldige show ook. Wat een geweldig koor!

Ik voelde me alleen, dat dan weer wel. Zo is het dus, om ergens alleen naar toe te gaan en in de pauze alleen te staan kijken naar alles om je heen. In de pauze  zag ik geen enkele bekende. Ik dronk mijn drankje, hoorde allerlei gesprekken, zocht een toilet en ging weer naar mijn plek. Ik keek maar weer eens op facebook, daar was alles nog hetzelfde. Op twitter was ook al niet zoveel gebeurd, en mijn mailbox was al gecheckt. Achter mij hoorde ik iemand mopperen. Al die mensen die alleen maar met hun telefoon bezig zijn, wat een onzin. Ze waren vast allemaal verslaafd en een normaal gesprek was niet meer mogelijk met al die schermpjes. Ja mevrouw, het zal best. Maar soms is een telefoon een heerlijk schuilmiddel.

Was ik zielig? Nee, zo voelde ik me absoluut niet. Ik genoot van de muziek. En ik realiseerde me nog eens hoe bijzonder het is om samen met iemand te zijn en daar van te genieten!