Vandaag was ik aan het werk. Er stonden een paar bezoeken aan klanten op het programma en een sparring gesprek met een collega. Altijd boeiende gesprekken. Bij een klant was het gespreksonderwerp:” harkerigheid”. Een weerkerend gespreksonderwerp.Een onderwerp dat niet door hemzelf werd aangedragen, wel door de partner, die er last van heeft. Gevoel voor nuance kan verdwijnen door NAH. Wat is gepast om te zeggen en te doen en wat niet? Niet iedereen heeft daar een antenne voor, en helaas wordt die antenne (soms) nog wat minder subtiel afgesteld bij iemand met letsel.

Dan sta je als omgeving voor de grote vraag wat te accepteren en wat niet. Verwachten dat de persoon met NAH zijn gedrag verandert is te optimistisch. Meestal lukt het niet, of niet helemaal. Juist omdat er niet beseft wordt waar de” harkerigheid” zit. Wat ik zeg is toch normaal, waar doen ze moeilijk over?, kan de gedachte zijn.  Moet de omgeving, lees partner/ kinderen, dan ‘genoegen’ nemen met de soms vreemde opmerkingen die gemaakt worden? Alles accepteren en zich aanpassen aan de nieuwe partner/ vader. Geloof me, na letsel kan iemand een geheel nieuwe versie van zijn oude zelf geworden zijn.

Zo werd er gepuzzeld en gedacht en gesproken. Eerlijk gezegd kwamen we er niet uit. Wie moet zich aanpassen? Degene met letsel of de omgeving? Wie heeft de mogelijkheden om zich aan te passen: degene met letsel of de omgeving? Ik denk dat er niet een heel algemene handelwijze voor te bedenken is. Veel is maatwerk, veel hangt af van het invoelend vermogen van partner en eventueel gezin. Belangrijk is uitleg over NAH. Aanstaande zaterdag is er op tv een programma waarin aandacht wordt besteed aan NAH.

En dat ge sprek van vanmorgen? Aan het eind werd duidelijk wat er met”harkerigheid” bedoeld wordt. Inzicht in eigen gedrag.. knap om naar jezelf te kunnen kijken, en te bedenken hoe je iets op een andere manier kunt doen.