In de afgelopen weken mocht ik een tweedaagse cursus volgen, met bovenstaande titel. We waren met ongeveer vijftien collega’s bij elkaar, om na te denken over dit onderwerp en er meer over te leren en ervaren. We voerden gesprekken met elkaar, over de cultuur waarin jijzelf opgevoed en opgegroeid bent. We zagen filmpjes over nederlandse mensen in Amerika, die daar hun leven leefden zoals zij het hier in de vijftiger jaren gewend waren. We zagen beelden van mensen met een turkse oorsprong, geboren in Nederland. Een jonge vrouw die op haar vierde jaar besloten had een hoofddoek te dragen, in een ziekenhuis werkte en ervaarde dat dat zij voor alles net iets meer moeite moest doen dan hoofddoekloze collega’s. In alle vrijheid mocht ze haar partner kiezen, zo vertelde ze. Mocht ze met een nederlandse partner willen trouwen, dan was het de keuze tussen haar partner of haar vader geworden, kwam er achter aan. We zagen beelden van mensen die het gevoel hadden nergens bij te horen, niet in dit land en niet in het land van herkomst. We raakten in gesprek over culturen in Nederland. Niet alleen verschillen tussen allochtoon en autochtoon. Ook de verschillen tussen oosten en westen van het land. Of de verschillen tussen mensen die in God geloven of niet in Hem geloven.
En daar werd ik geraakt. Er kwam een beeld naar voren van mensen die onverdraagzaam zijn. Waarom willen die mensen niet geloven in het wereldbeeld van de begeleider? Het woord onverdraagzaam kwam voorbij. Gelovigen willen anderen overtuigen van hun gelijk, en geven daarom bijbels weg. (oei, dat deed ik ook, ooit). Moet ik een rok aantrekken omdat ik (tijdelijk weliswaar) in een instelling werk waar dat de gewoonte is? Hoever ga ik daarin? Vervolgens werd er wat denigrerend gesproken over de mensen die werkten in die instelling.. Cursusdeelnemer (geen collega), vond het bijzonder dat zij aangesproken werd op haar taalgebruik. Ze had gezegd: God zij dank. Dit werd haar niet in dank afgenomen. Eigenlijk vond ik dit wel grappig, ik vertelde dat ik dit zinnetje ook wel eens gebruik, om werkelijk mijn dank aan God uit te spreken. Mijn vraag aan haar was: waarom zeg je dit? Je vertelde net dat je niet gelooft dat God bestaat, waarom zou je Hem dan dankbaar zijn? Het antwoord moet ik nog krijgen.
Oeps, is dat het beeld dat bestaat van christenen? Onverdraagzaam? Niet hun wereldbeeld willen veranderen? Op dat moment voelde ik me een O-tje, in een lokaal vol X-jes. (ook een filmpje over gezien ) Ik vond het pittig, voelde me aangesproken, probeerde wat uit te leggen. Dat was nog best lastig. Ik merkte dat geloven, en leven als christen bijna nog meer interculturele communicatie opleverde dan communicatie tussen verschillende ‘volken’…