Gisteren was een bijzondere dag, waarin ik mezelf weer tegen kwam en God ontmoette. Ik ging naar Veenendaal. alwaar een achter(achter) neef van mij woont. (onze opa’s waren broers, hoe de relatie dan precies heet, zijn we nog niet uit). Hij had een nieuwe woning die ik nog wilde bekijken, en we gingen samen naar een concert van Michael W Smith. Dat kan van mijn bucket-list, dat laatste.
Na de woningbezichtiging gingen we eten. We aten in een Indiaas restaurant, want zoiets hadden we nog nooit gegeten. Wat mijzelf betreft blijft het bij deze ene keer. (te scherp). We hadden niet superveel tijd, de zaal ging al een uur voor het begin van het concert open en we wilden graag goede plaatsen hebben, net zoals iedereen. Toen we om 18.15 aankwamen rijden stond er al een lange rij. (concert begon om half acht). Van te voren had ik gezegd niet in de parkeergarage te willen parkeren. Te eng, te weinig ervaring…. Helaas, alleen daar was nog plek, dus ik had niet veel keuze. Het lukte wonderwel, en als ik nu niet halverwege het concert de prangende gedachte kreeg: heb ik mijn auto wel op de handrem gezet? zou het een volmaakte avond zijn geweest.
Goed, de parkeerhindernis was genomen. Nu alleen nog uitrijden, gelukkig duurde dat nog heel lang voordat dat aan de orde zou zijn. Met de lift naar beneden en toen stonden we in de hal van de Basiliek. Er kwamen onmiddellijk mensen op ons af. We brengen jullie wel even naar je plaats hoor, komt goed. (mijn maat van deze avond verplaatst zich per rolstoel, ik had echter gewone kaarten besteld). Ondanks dat, kregen we een redelijk goede plek toegewezen, vanwaaruit het podium goed te zien was. De zaal was nog zo goed als leeg en we zagen dat steeds meer mensen zich in de hal verzamelden. Toen de deuren open gingen renden de mensen de zaal in.
Toen het bijna half acht was kregen we de vraag of we op de voorste rij wilden zitten, er waren wat mensen niet gekomen, zodat gereserveerde plaatsen niet gebruikt werden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Super om op de eerste rij te zitten! Het concert begon, een leuk voorprogramma, maar het “echte”werk was toch wel het optreden van Michael W Smith.
Het was heerlijk! De meeste nummers waren bekend. Het was ook wel humor, de zaal zong werkelijk alles mee. En de artiest viel zo af en toe in. (dat klopt niet helemaal) Mijn gedachte was dat we kaarten kochten om zelf het concert te verzorgen. Het was superfijn om mee te zingen of gewoon te luisteren en te genieten. Dat deed ik volop!
Het geheel was strak getimed. Iets over tienen was het afgelopen en er kon nog een toegift af. Dat was het einde. Doordat we nog even wachtten was het in de parkeergarage niet meer topdrukte. Natuurlijk stond mijn auto op de handrem. Het lukte me vrij makkelijk om de garage te verlaten. Ik merkte dat ik dat dus ook wel kan. Weer wat geleerd.
En waarin ik God ontmoette? In de mooie muziek die me raakte. In het enthousiasme van de muzikanten. In het bij elkaar zijn van zoveel mensen die genoten van het samen zingen en aanbidden. Ik merk dat ik het de laatste tijd lastig vind om God te “ervaren”. God lijkt voor mij ver weg. Er gebeurt zoveel, er is zoveel ellende en verdriet en onrecht, dat laatste vooral. Ik vind het moeilijk om te vertrouwen dat Hij alles in zijn hand heeft en houdt. De waarom vraag komt op. Of nog meer: hoe lang nog? Wanneer is er een einde aan al dit gebeuren?
Ik kreeg gisteren geen antwoorden op mijn vragen. Ik weet ook niet of er hier op deze aarde, antwoorden zijn. We hopen en bidden en vragen. Ik werd bemoedigd door het concert, en daar ben ik blij mee!