Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: begrafenis

Het gewone leven

Gisteren kwam deze armband met de post.

armband

Kadootje voor mijzelf, zo aan het einde van de vakantie. De tekst is uit een Taizélied, genoemd in een vorige post. Via deze site kun je deze armbanden laten maken. Aanrader, snelle service, goede prijzen.

Maar daar wilde ik niet over schrijven. We zijn inmiddels een week thuis, na onze vakantie. We waren twee weken in Haarlem. In een ‘gewoon’ huis, in een gewone straat. Het was voor het eerst sinds een aantal jaren dat we twee weken weg gingen. Voorgaande jaren waren we op New Wine. Daar hadden we dit jaar niet zoveel energie voor en zin in. Twee weken vakantie leek ons heerlijk. De eerste week was super. We hadden mooi weer en genoten van elkaar, de stad, het weer, het strand. We deden niet al teveel, want we hadden toch twee weken en och, dat museum kan volgende week ook nog, zo dachten we.

Tot op vrijdagavond 7 augustus het bericht kwam dat de zoon van de zus en zwager van allernaaste, overleden was. Gestorven, plotseling uit het leven weggerukt. Onvoorstelbaar. Wat voor woorden heb je hiervoor? “Woorden schieten tekort”, het is een cliché, maar zo waar.

De tweede week van de vakantie was daardoor zwaar gekleurd. Werd loodzwaar. We vroegen ons af wat nog belangrijk was, of waarom we nog naar een museum zouden gaan? We zompten de dagen een beetje door. Schaamden ons bijna als er toch nog iets leuks voorbij kwam waar we plezier aan beleefden.

Zo sudderden we door die tweede week. Gingen een keer op bezoek bij (schoon) zus en zwager. Gingen nog een keer, en nu met (schoon)moeder erbij. Reden zo op één dag 755 kilometer, in ons eigen landje. We wachtten op de dingen die kwamen.

De dag van de begrafenis was bijzonder. Zwaar, heftig, mooi, ontroerend, balen, goed. Na de begrafenis gingen allernaaste en ik nog een keer naar het strand. De laatste keer van deze vakantie. Het was er rustig en mooi. Verstild. strand haarlem

Iedere keer opnieuw ben ik onder de indruk van de schoonheid van de zee. De eerste keer dat we in deze vakantie aan zee waren, vlogen er veel helikopters over. Het bleek dat er iemand vermist werd. Niemand  gevonden. Zo mooi en lieflijk is de zee niet. In het bijbelboek Openbaring staat dat de zee er niet meer zal zijn, op de nieuwe aarde. De zee als beeld van het kwade en het wrede. Ik kan me geen wereld zonder zee voorstellen, maar ik laat me graag verrassen.

Nu dus alweer een week thuis en aan het werk. Ik moet er nog een beetje inkomen, in het werk. In gedachten ben ik nog in Haarlem, of bij familie. De draad weer oppakken zal voor hen nog heel iets anders zijn dan voor ons. Niets is meer hetzelfde en zal ook meer hetzelfde worden. Hoe daar mee om te gaan en mee te leven, is een grote en moeilijke opdracht.

Ter herinnering aan deze vakantie liet ik deze armband maken. Ik ben er blij mee. Een opdracht voor het leven en een herinnering aan wat God doet en wie Hij wil zijn.

“Bless the Lord, my soul, who  leads me into life”

Zo leidde God ook Nico zijn nieuwe leven in!

Happy

Zo, daar ben ik weer eens! Een paar weken stilte, wachten op reacties op HET weekend. Tot nu toe nog onvoldoende reacties….. hoe verder zal deze week duidelijk worden, hoop ik.

Het was een volle week, de week die voorbij is. Maandag, dinsdag en woensdag alle bezoekafspraken aan de mensen die ik elke week bezoek. Een beetje volgepropt, met nog een paar evaluaties erbij. Vanaf donderdag de “driedaagse”. Voor de vierde keer alweer, drie dagen op pad met alle collega’s van ons bedrijf. Boeiende en voor mij, vermoeiende dagen.. Sprekers die er toe doen, ontmoetingen die er toe doen. Ik hoop er binnenkort nog wat meer over te schrijven.

Heerlijk eten en drinken, (ik heb nog niet op de weegschaal durven staan), leuke workshops. Dit jaar koos ik, opnieuw, voor een zangworkshop. (lekker veilig). We leerden Happy te zingen, en Let it be van de Beatles, en Halleluja van Leonard Cohen. En dat alles in twee uur. Natuurtalenten, toch? De enthousiaste workshopgever wees ons op een bijzondere uitvoering van Happy:

 

De driedaagse werd voor mij een tweedaagse, dit omdat ik gisteren met mijn moeder en broer naar een begrafenis moest. De enige zus van mijn vader is vorige week overleden, ze was bijna 89 jaar. Een mooie leeftijd, een leven dat in gebrokenheid langzaam uitdoofde. Verdriet en een lege plek.

Vandaag mochten we de verjaardag van Mart vieren. Acht jaar werd hij. In goede gezondheid, met veel energie en vrolijkheid. Een paar maanden geleden was zijn situatie totaal anders! Hoe fijn dat we deze verjaardag op deze manier mochten vieren! De controles van de afgelopen tijd waren bemoedigend. Begin volgend jaar (onder jacobitische voorwaarden) zijn er weer controles. Hopelijk is er nog meer vooruitgang!

 

Ik mis je…..

Hoe zal het nu gaan met Beatrix, met Mabel. Zouden haar dochters slapen? Zitten ze nu bij elkaar, herinneringen ophalend van “vroeger”? Och, wat maakt het uit als ik dit zou weten? Wat wil ik eigenlijk weten, waar ben ik naar op zoek?

Naar niets denk ik, het is niet in te denken wat voor verdriet er is, bij allen die Friso missen. Al zo lang gemist hebben, vanaf die fatale dag. Hoe lang blijft de hoop op herstel en wanneer verandert die hoop op iets anders? De hoop dat dit leven, dat zo moeilijk echt leven genoemd kan worden, afgelopen is?

Een man en vader die al zo lang geen man en vader meer kon zijn. Die in bed lag en die…. In de afgelopen tijd moest ik vaak terugdenken aan mijn werktijd op de intensive care, lang geleden. Het gebeurde regelmatig dat iemand na een ernstig ongeluk binnenkwam en in een onomkeerbaar coma terecht kwam. Vaak een eindeloze tijd en strijd. Wat vertel je aan familie? Wat beleven de naasten? Je ziet iemand in bed die jouw geliefde wel is en toch ook weer niet. Iemand voor wie alles gedaan moet worden. Je bent wel getrouwd en niet meer. Je hebt wel een vader en niet meer.  Het daadwerkelijke sterven kan ‘genadig’ zijn. Rationeel dan.

Beslissingen over leven en dood, over wel of niet behandelen, over wel of niet doorgaan met behandelen zijn moeilijke en beslissingen. Ze zijn onontkoombaar. Die beslissingen hoeven over Friso niet meer genomen te worden. Het echte rouwproces kan nu beginnen. Ik hoop en bid dat er echte troost gevonden wordt bij de enige echte Trooster!

Hier toch nog wat foto’s van deze dag.

Lage Vuursche, de laatste rustplaats van prins Friso

Lage Vuursche, de laatste rustplaats van prins Friso

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén