Op een druilerige donderdagavond besloten BFF en ik naar een film te gaan. Het was zo druilerig dat we maar met de auto gingen. Betaald parkeren, want koopavond. Met een maximumparkeertijd van twee uur, tot 21uur, en een aankomsttijd van vijf voor zeven, was het allemaal wat ingewikkeld. Die laatste vijf minuten…..
We gingen naar de filmzaal en keken deze film:
Ik zat er van de eerste tot laatste minuut geboeid naar te kijken. Supermooie beelden uit Engeland. De film speelt (grotendeels) vlak na de 2e wereldoorlog. Een oude Holmes kijkt terug op een deel van zijn leven. Onthutsende, maar ook kwetsbare beelden van een man die zich steeds minder kan herinneren en zich dat goed realiseert. Een man die in eerste instantie krampachtige pogingen doet zijn geheugen in stand te houden, door allerlei middeltjes te slikken. Uiteindelijk stopt hij ermee, ze helpen toch niet.
Holmes heeft nog een paar draden af te hechten, problemen op te lossen. Hij is bij vlagen een wrokkige oude man, die uit zijn tent gelokt wordt door de zoon van zijn huishoudster. Holmes heeft als grote hobby het houden van bijen. Dat is een kunst, die kunst draagt hij over op de jongen, Roger.
Bij Roger moest ik steeds aan kleinzoon nr 2 denken. Ik zag een gelijkenis. Zowel in uiterlijk, als ook in het vragen stellen. Dat maakte deze film nog meer bijzonder voor mij. (op deze foto staat Milo Parker, die de rol van Roger speelt)
Dit is een deel van het verhaal. Het loopt goed af. In die zin een feel-goodmovie.
De film was afgelopen en we liepen snel naar de auto. Het zou toch niet zo zijn dat… zo kinderachtig zijn ze hier toch niet, voor die paar minuten? Er lag inderdaad een bekeuring voor ons klaar. We hadden de parkeerbon niet goed zichtbaar neergelegd. Ook dat grapje kost 61,- euro….