Ze zijn alweer voorbij, de mooie concerten met Adrian Snell. Voor het eerst sinds dertig jaar werd “Alpha & Omega” weer compleet uitgevoerd. Ik schreef er al eerder over. Vrijdag was de uitvoering. Om half drie moesten we in Zwolle zijn. Oefenen en inzingen, soundchecken en wachten. Vooral veel wachten. Ik wist dat er veel lege tijd zou zijn en had me er op voorbereid, door de krant en mijn haakwerk mee te nemen. Maar de ruimte die voor het koor bestemd was, was nogal klein. Dat werd het niet. Te druk om op lezen te concentreren, te weinig armslag om te haken. Dan maar een beetje niks doen en wachten op de dingen die gebeuren. Beetje inzingen over zwanen die oehoe zeggen, beetje in elkaars saladebakken kijken, zoiets dus. Toen eenmaal duidelijk was dat een kerk niet de meest geschikte plaats is voor geluidsopnames, kon er verder gewerkt worden en mochten we het programma nog eens zingen, nu met de band als begeleiding. Geen split track met de eigen partij, nu het echte werk. Dat is dan toch echt weer anders dan thuis of met het koor oefenen. Ik moest soms zoeken naar de noten.
We ontdekten dat het koor na de pauze van zich mocht laten horen. Voor de pauze zong Adrian solo. Dat was niet geland bij ons. Als alle publiek zat mochten het koor op de overgebleven plaatsen gaan zitten. Om vijf voor acht kwam iemand enthousiast melden dat de hele kerk vol zat. Fijn! Ik had geen idee waar ik dan de tijd voor de pauze zou doorbrengen. In de kerk staan, na een middag hangen en staan leek me niet zo fijn.
Om vier voor acht las ik in onze familie app een paar berichtjes die me wat achterdochtig maakten. Twee schoondochters die ‘verbaasd’ appten: hé, jij ook hier? (ik had kaarten voor zoon drie en schoondochter twee besteld, dus ik wist dat zij er waren) Ik appte terug: is er nog plek voor mij? En kreeg als antwoord: onder het balkon, daar zitten we. Grote grap en grote verrassing: zaten alle kinderen (en jongste zus en zwager) daar!. Gelukkig pasten op tien stoelen elf mensen. Het programma voor de pauze was mooi en uiteraard was het programma na de pauze nog veel mooier.
Gister reden allernaaste en ik naar Veenendaal. Daar was een concert, van Adrian Snell. Deze keer maakte ik het hele programma in de zaal mee. Opnieuw maakte de zandtovenaar Gert van der Vijver geweldige schilderijen. De geweldige solist is zijn dochter. Mooie samenwerking.
Opnieuw kwam ik onder de indruk van deze geweldige compositie. Een reis in de tijd, de geschiedenis van de mensheid. Met veel aandacht voor de verschrikkingen in de tweede wereldoorlog. (een bezoek aan Bergen-Belsen is de aanleiding tot het maken van dit muziekstuk) Hoe was het mogelijk dat mensen elkaar zo kunnen pijnigen en doden? De aloude vraag: “waar was God?” kwam naar boven. Het verrassende antwoord van een rabbi aan Adrian Snell was: waar was de mens? Hoe kon dit alles gebeuren? Hoe is dat nu? Wat voor verschrikkingen gebeuren er nu op zoveel plaatsen in de wereld? Ooit zullen we daar verantwoording voor af moeten leggen. Ooit komt er een nieuwe wereld. Een volmaakte wereld. Daar mogen we op wachten. En tijdens dat wachten hoeven (mogen) we niet stil te zitten. God geeft ons de opdracht bezig te zijn. Hem te laten zien in de wereld. We mogen Hem vertegenwoordigen.
De avonden eindigden met deze zegen als toegift:
Er is hoop, God is het begin en het einde. Alles en iedereen omvattend. Eens komt er een einde aan alle ellende. Dat mogen we verwachten. Intussen wacht God ook. Tot zijn tijd gekomen is. Zijn tijd die niet na te rekenen is. Waar al vaak naar gevraagd is. Ik lees in Openbaring 6 dit:
Toen het lam het vijfde zegel verbrak, zag ik aan de voet van het altaar de zielen van al degenen die geslacht waren omdat ze over God hadden gesproken en vanwege hun getuigenis. 10 Ze riepen luid: ‘O heilige en betrouwbare Heer, wanneer zult u de mensen die op aarde leven eindelijk straffen en ons bloed op hen wreken?’ 11 Ieder van hen kreeg witte kleren. Verder werd hun gezegd nog een korte tijd geduld te hebben, totdat ook de andere dienaren, hun broeders en zusters die net als zij zouden worden gedood, zich bij hen gevoegd zouden hebben.
Hoe lang nog Heer?
Met deze blog wil ik meedoen aan de bloghop van oktober, die als onderwerp wachten heeft. 
De host van deze maand is hier te vinden: http://omily.me/waiting/