Vroeger, heel vroeger, toen ik nog op de lagere school zat, zo in klas een of twee, namen we elke maandag geld mee voor de zending. Daar werd bij verteld voor wie het geld bestemd was. Een van de bestemmingen waren de kinderen in Aleppo. Dat was een stad heel ver weg, in Syrië. Hoe het verder in elkaar zat weet ik echt niet meer. Ik herinner me alleen zo’n busje waar je geld in deed. Aleppo, dat klonk mysterieus en ver weg. Onbereikbaar.

Aleppo is een stad die vaak in het nieuws is geweest. Niet omdat er zoveel moois gebeurde, integendeel. De stad is inmiddels voor een groot deel verwoest. Dat er oorlog is/ was in Syrië is bekend. Wie de partijen zijn, is mij minder bekend. Opstand tegen het medogenloze regime van Assad, rebellen. Russen die zich ermee bemoeiden en meevochten, IS dat een grote rol speelde, de Koerden die hielpen en nu weer verdrukt worden. Vluchtelingenstromen, doden, gewonden, verdriet en ellende, dat is zoals het nu is. Er gebeurde heel veel, en we stonden erbij en keken ernaar, baden voor dit verwoeste land en gaven een gift. Ingrijpen vanuit het westen? Hoe dan en met wat voor gevolgen?

Ik zag de documentaire For Sama. Gemaakt door eeen Syrische journaliste, voor haar dochtertje, Sama. Zij filmde vanaf het begin van de gevechten in Aleppo. Haar man is arts. Je ziet de ellende in Aleppo. Ziekenhuizen die in puin gegooid worden. Je ziet het verdriet, je ziet de doden en gewonden. Dat waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Een aanklacht. (het gezin woont inmiddels alweer een paar jaar in Groot-Britannië.

Daar komt uiteindelijk ook een ander gezin terecht. De hoofdpersonen uit het boek “De bijenhouder van Aleppo”. Een echtpaar vlucht uit Syrië. Hun zoontje, Sami is overleden bij een bomaanslag. Sinds die tijd kan zijn moeder niet meer zien. Ze keert naar binnen, haar ogen hebben teveel gezien. Het boek vertelt over hun vlucht, via Griekenland, uiteindelijk per vliegtuig naar Engeland. Daar woont al familie die eerder is gevlucht. Samen met de man van dat gezin had de vader een bijenhouderij en ze willen dit samen in Engeland weer gaan opzetten. Dit is een familie die geld heeft, waardoor ze via kunnen vliegen en niet de eindeloze reis door Europa hoeven te maken.

Het boek vertelt niet een verhaal dat echt zo gebeurd is. Het had wel zo kunnen gebeuren. De schrijfster heeft als vrijwilliger gewerkt in vluchtelingenkampen. Ze weet waar ze over schrijft. Het was schokkend te lezen over de situatie in die kampen. Het boek speelt in 2015/ 2016. De situatie is sinds die tijd alleen maar erger en grimmiger geworden. Misschien zijn “we” ook wel onverschilliger geworden, eraan gewend geraakt… tenminste, ik merk bij mezelf soms een vermoeidheid, of geen zin meer om journaal te kijken. Ik vond het schrijnend te lezen hoe de asiel procedure verliep en ik heb niet de illusie dat dat in Nederland beter of sneller gaat..

Het is een boek waarin hoop en wanhoop, liefde en verloren liefde beschreven worden. Uiteindelijk eindigt het met een sprankje hoop voor de toekomst.