Ik geef mijn ponsplaatje (dat waarschijnlijk geen ponsplaatje meer is) aan de vrouw achter de balie. Zij haalt het uit het hoesje, ziet de kleur van het kaartje en zegt: “Mevrouw, wilt u straks even bij de receptie een nieuw kaartje halen, want deze is niet goed.”
Ik vraag haar waarom dit kaartje niet goed is. “Wel, het is wit en er staat geen BSN nummer op, en dat is al jaren verplicht.”
“Wilt u dan even naar de onderste regel kijken?” De vrouw ziet dat mijn BSN op het pasje staat, nu klopt alleen de kleur niet meer. Ik wacht af wat er nu gaat gebeuren.
“…………….. Ehh, ja u moet toch een ander kaartje ophalen hoor, deze is niet goed”. “Waarom is deze niet goed?” “Ja, dan zitten we iedere keer tegen u te zeggen dat u uw BSN er niet opstaat en dan staat het er wel op.”
Tegen zoveel logica kan ik niet op. De noodzaak voor de aanmaak van een nieuw kaartje is me inmiddels volkomen duidelijk geworden. Ik ben overstag. De volgende keer zal ik niet vervelend doen, ik zal het kaartje in de goede kleur meenemen. Die had ik al heel lang thuis liggen. Het is zo leuk om de reacties van iedereen af te wachten, al zijn ze inmiddels zo voorspelbaar geworden. Mijn spelletje is voorbij!