Het is zoiets als winter, al hoor ik alweer vogels, en is de winterjas te dik en warm en de herfstjas toch net te dunnetjes. Ik houd niet zo van de winter, zak ook bijna ieder jaar in een soort van “wak”. Ondanks alle goede tips en truucs die er zijn om dat wakvallen te voorkomen, die vergeet ik namelijk. Ik zou willen dat de winter voorbij was, tegelijk verbaas ik me over de snelheid waarmee januari  voorbij geraasd is.

De weken gaan voorbij, er lijkt niets te gebeuren in je eigen wereldje, des te meer in de boze buitenwereld, een wereld die wel erg boosaardig is (soms). Kop in het zand steken en geen nieuws meer volgen, denk en doe ik soms.

Afgelopen week vond ik een bijzondere week! Het was een week van ontvangen voor mij. Een week met veel werkafspraken, waaronder een aantal evaluaties. Iedere keer weer gaaf om te horen en merken dat mensen blij zijn met wat jij doet en hoe jij bent. Kadootje! En soms is het leuk om zelf een kadootje te geven, vooral de anonieme zijn leuk, wat ik dan ook maar deed, deze week. O, wat een plezier had ik…

Ontmoetingen, vooral onverwachte,  kunnen ook kadootjes zijn.  Ik stond te  wachten op het groen worden van een verkeerslicht toen iemand me herkende aan mijn kapsel.. wat volgde was samen opfietsen, in gesprek raken, nog even mee naar zijn huis gaan, verder praten, bemoedigd worden, op de plek gezet worden en tenslotte alle zorgen en noden bij God neer mogen leggen… dat is geen kadootje, maar een kado!

Een gave dag met een aantal collega’s was ook al een kado! Samen nadenken over hoe we sparringpartner kunnen zijn, van elkaar leren, het was weer geslaagd!

Tenslotte… gisteren hadden we onze jaarlijkse zussendag: vijf zussen en een schoonzus reizen af naar Utrecht, om daar te kletsen, koffie te drinken, te kletsen, te eten, etc. Dit alles gesponsord door onze moeder. Het is traditie om kadootjes  mee te nemen. Dit was de oogst van ‘zusje’:

zussendag     Mijn “oogst” zag er ietsje anders uit. Dit was de materiële kant. Onze schoonzus had  angekondigd niet op tijd te kunnen zijn, we konden de dag alvast beginnen op de vaste stek. Hetgeen we deden… daar aangekomen was niet onze schoonzus maar onze broer aanwezig! Dat was wel heel bijzonder! Hij had zich vorig jaar al voorgenomen van de partij te zijn…

Zo waren we een dag met ons zessen. Waarschijnlijk was dit de eerste keer dat we zo met z’n     allen een dag weg waren. Tussen oudste en jongste zit een verschil van zestien jaren. De eerste was de deur al uit toen de laatste een jaar of twee was. Het is er gewoon nooit van gekomen samen op stap te gaan.  Zo werd het een bijzondere dag. Herinneringen ophalen, praten over   het leven van nu. Herkenning over en weer, meer dan we dachten. Mooi om zo verbonden te zijn en dit te kunnen delen!

Dit was mijn week! Kijk, zo’n kado week wil ik nog wel vaker, zo komt Maahtje de winter wel weer door!