Woensdagochtend 9 november kwam het nieuws dat Donald Trump tot president van Amerika was verkozen als een doffe dreun bij me binnen. Ik voelde me down en verpletterd. Hoe kon dit? Tegelijk, na het lezen van diverse analyses begon ik het wat beter te begrijpen, maar blij werd ik er niet van. Hoe kijk je als christen tegen deze man aan? Wat zichtbaar is van zijn levenswandel is naar mijn oordeel niet heel erg bemoedigend. Je kunt zeggen dat je christen bent, als het alleen woorden zijn is het een gepleisterde buitenkant.
Gister keek ik naar de inauguratie. De eedaflegging met de hand op twee bijbels. Een mooi gebaar. 
Ik luisterde naar de speech van de nieuwe president en huiverde. Wat gebeurt hier? Hoe gaat dit verder? Wat betekent dit allemaal, die grote woorden, die groteske beloftes? En tussendoor nog enkele zinnen over de zegen van God die over Amerika zal zijn. In mijn oren klonk het bijna als een vloek. Ik werd niet bepaald bemoedigd door dit verhaal over Amerika, Amerika en nog eens Amerika.
Verbaasd was ik toen ik gisteravond een verslagje op de website CIP (Christelijk Informatie Platform). Ik vond het opvallend hoe selectief dit verhaal was. In het verslag stonden precies alleen die zinnen waarin God genoemd werd. Geen woord over alle beloftes die Trump uitsprak. Of over de verpletterende woorden die gesproken werden over de afgelopen jaren. Slechts het citeren van de ‘geestelijke’ woorden.
Vervolgens zag ik een tweet voorbijkomen waarin de inauguratie “verademend” werd genoemd. Dit omdat de eedaflegging met de hand op de bijbel gebeurde. Dit zou in ons land niet meer mogelijk zijn. Hoe bijzonder is het dan dat de machtigste man van de wereld dit wel doet? Als dat het belangrijkste is, die hand op de bijbel?
Om niet helemaal in mineur te eindigen, een mooi (vind ik) lied. Eigenlijk om mijzelf en hopelijk jullie, te bemoedigen. Er is er maar Eén de baas en de grootste!