Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: Daniel Lohues

Potpourri 1

foto via facebook….

Afgelopen zaterdag waren we in het Muziekcentrum en maakten de première mee van het nieuwste programma van Daniël Lohues, met als titel: op zoek naar Bach. Een samenwerking tussen Holland Baroque en Daniël Lohues. We kregen delen van composities van Bach te horen. En een aantal liederen van Daniël, die dan begeleid werden door het orkest, en daardoor een soort barok karakter kregen. Ik had er bij de wereld draait door al eens een voorproefje van gehoord en gezien, wat me erg aansprak. Het was bijzonder, ontroerend, en nodigde uit tot een lach. Eén van de liedjes die hij speelde was “Holt veur op ’t vuur”. Dat liedje begreep ik als: investeer in relaties, ook al kost het je veel (moeite). Het gaat over voeden, of smeulen en dus wat onder de grond/oppervlakkig aanwezig zijn. Ik herken dit wel in menselijke relatie(s), en zat me af te vragen of dit ook zo te benoemen is in de relatie met God. God blijft dezelfde. Je kunt zelf soms afstand voelen en soms ook creëren, in je relatie met Hem,  door je afzijdig te houden van allerlei dingen. ( zoals bijvoorbeeld bijbellezen, bidden, praten over Hem)  Of je kunt je afzijdig voelen door allerlei gebeurtenissen, in je leven of in het hele kerkelijke gebeuren. Dit is het liedje dat ik bedoel:

Hieronder de link naar een deel uit DWDD:

Het enige negatieve van deze voorstelling was dat het veel te kort duurde, na ruim een uur stonden we alweer op straat…


Baat bij muziek

Afgelopen week waren we (weer) bij een voorstelling van Daniël Lohues. Opnieuw een feestje, van begin tot einde. Deze keer alleen Daniël Lohues op het podium, met een piano, gitaren in verschillende soorten, een strijkplank met daarop een keyboard. Liedjes, verhalen, muziek. Schijnbaar simpel maar zo diepgravend.


Verhalen over vroeger, over heimwee naar tijden die waren. Verhalen die de draak steken met deze tijd: hij tindert zijn vingers kapot… bijvoorbeeld.

Zoals vaker,  ik zou bijna zeggen, zoals altijd, ging het ook nu over geloven, over wie God is. Nooit spottend, altijd met een vleug heimwee naar verloren geloof:  “Jezus heeft geleefd, maar aan zijn vader twijfel ik, en daar schijnt het om te gaan…. Om verder te gaan met:  waarom is de wereld zoals die is? Waarom zien we niets van God?” Om vervolgens een toch een (soort) antwoord te vinden in:

“Of waren ‘t dan toch Elvis?
John Lennon en van Gogh,
Mozart, Bach en Beethoven
Van boben stuurt
Was ‘t dat dan toch?”

Zo eindigt zijn liedje “de kerke”. Het houdt hem bezig…En deze tekst raakt me, omdat het lijkt of er een zoektocht is, geen afgesloten geheel.Hoewel hij vervolgens aangeeft een cultuurchristen te zijn. Wel het een en ander weten over het christelijke geloof, daar ook dankbaar voor zijn, maar het niet (kunnen?) geloven. De kennis over geloof is onmisbaar, hoe kun je anders van bijvoorbeeld de Mattheus Passie genieten als je het verhaal niet kent?

Onderstaand liedje was een van de laatste liedjes die gezongen werd. In mijn beleving ook weer helemaal waar, dat je baat hebt bij muziek. Voor mijzelf zou ik het nog wat sterker willen zeggen dan alleen baat hebben bij: muziek geeft me troost en helpt me verder.

Samengevat: dit was een mooie voorstelling, waar we van genoten hebben. Voorlopig de laatste op deze manier. De nieuwe show wordt iets met elektronische muziek, in een zaal zonder stoelen, we mogen dan op de grond zitten, als we persé willen zitten. Hm, ik voel toch een generatiekloofje…

niks is meer weerd dan vandaage

Gisteravond waren we in onze plaatselijke muziektempel. Afgeladen vol, grotendeels met hoofden met grijze haren. Iets dat ik niet zo verwacht had. Ik dacht dat er meer jongeren zouden zijn. De artiest van de dag was Daniël Lohues.  Het was zomaar een “wilde” gok om voor deze voorstelling kaarten te kopen. Het was een goeie gok. Al mag ik voor een eventuele volgende keer nog wel even oefenen op mijn drents, ik kon niet alle teksten goed volgen.

Een podium met een paar soort van waslijnen met grote doeken eraan, een piano, een bas, drie stoelen, drie mannen en een stuk of acht gitaren. Een avond vol mooie muziek, en goeie teksten. Milde teksten, uit het leven teksten, op een fraaie manier verpakt. Teksten die je ziel raken…
Het meest raakte ons het deel over de leegte in de ziel, waar hij over sprak. Een leegte die er vroeger niet was, vroeger toen hij (nog) naar de kerk ging en alles geloofde. Nee, het was geen geloven, het was gewoon zo! En nu? Nu was dat alles verdwenen, geloven lukte niet meer.

Ik weet het zeker, Daniël heeft er twee fans bij!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén