Vandaag is het wereld alzheimer dag. In diverse kranten las ik er over. Vanavond is er een bij voorbaat al indrukwekkend programma op tv.
Gisterochtend hoorde ik op de radio een gesprekje met de voorzitter van Alzheimer Nederland. De aanleiding tot dit gesprek was de uitkomst van een onderzoek door de wereldwijde Alzheimer organisatie. Men had ontdekt dat 29% van de mensen die aan dementie lijdt, dit verborgen wil houden. De vraag werd gesteld waarom dit zo was, dat verbergen.
Mensen hebben al snel de gedachte: ik ben anders, vertelde de mevrouw. En daardoor word je anders behandeld en benaderd. Dat hoefde echt niet, zei ze erbij. Je hebt dementie, het is een ziekte. Dat het een ziekte is, benoemde ze zeer nadrukkelijk. Ze stelde dat het heel erg belangrijk is om er over te praten met je omgeving. Je moet je er op voorbereiden en goed weten wat je doen moet, als je dementie krijgt/ hebt. In ons land zijn ongeveer 280 000 mensen met dementie, waarvan 70% thuis woont. Eén op de vijf mensen krijgt dementie, en er zijn wel vijftig verschillende oorzaken van dementie. Je komt dus overal mensen met dementie tegen… Erg blij was ze met de campagne van samen dementievriendelijk, met voorlichtingfilmpjes o.a. over openbaar vervoer en dementie.
Ik hoorde het allemaal wat verwonderd aan. Ik vind het een wat gekunsteld geheel; je hèbt dementie, het is een ziekte. Ja, dat is waar. Het is wel een ziekte die uiteindelijk jouw persoonlijkheid opvreet. Tot je niet meer weet wie je bent en wie je naasten zijn. Ik weet niet zo goed hoe je je daar dan op kunt voorbereiden. Ik zou voor mijzelf niet weten hoe ik dat zou kunnen doen. Of denkt die mevrouw meer aan wilsbeschikkingen en dergelijke zaken? (die overigens niet in dat gesprek genoemd werden)
Het is deze maand vijftien jaar geleden dat onze lieve vader overleden is. Ook hij leed aan de ziekte van Alzheimer. Hij was al jaren ziek, kon niet meer thuis wonen, herkende ons nog wel, al denk ik niet dat hij nog wist dat we kinderen van hem waren. Of dat hij wist dat hij meer dan vijftig jaar getrouwd was met die liefdevolle vrouw die hem zo trouw opzocht. Zijn overlijden kwam toch nog wel onverwacht. Het bracht verdriet en leegte, ook al was het afscheidnemen er al jaren.