Deze stralende dag is het blue monday. De meest depressieve dag van het jaar, wordt beweerd. Een dag waar best veel aandacht aan wordt besteed en waar ik vorig jaar ook al over schreef.

Ik was het eigenlijk niet zo van plan, weer hierover te schrijven. Ik las weer van alles, en dat maakte dat ik van gedachten veranderde. Afgelopen zaterdag was er de wekelijkse bijlage bij dagblad Trouw, Letter en Geest. Daarin een essay van Awee Prins. Dit essay is een klein deel van het boek “Filosofie bij herstelondersteuning”, een boek waar ik me waarschijnlijk niet aan ga wagen.

Het verhaal sprak me aan. De schrijver is kritisch over allerlei termen die we gebruiken. het maakbare dat in ons gedachtengoed verankerd zit: zoals herstellen, repareren. Mensen zijn niet ‘repareerbaar’. Dit zijn gedachten die uit de tijd van Plato komen, de allegorie van de grot. We zitten in de duisternis en gaan naar het licht. Het wordt beter! Er is alleen maar vooruitgang. Die vooruitgang moet je dan wel zelf in werking zetten. Dan word je op jezelf teruggeworpen. En moet je leven met kreten als: het leven is een feestje, je moet alleen wel zelf je slingers ophangen.Awee schrijft dan: “Deze rabiate domheid kan er binnen afzienbare tijd toe leiden dat wij het volkomen normaal vinden dat wie er niet in slagen slingers op te hangen, zich bij de een of andere levenseindekliniek kunnen melden, waar ze de dood “cadeau’ krijgen”. Natuurlijk is dit  een erg sterke reactie. Wel een heel heldere, en volgens mij een logische redenering.

Vandaag is het blue monday. Vanavond is het depressiegala in Amsterdam. Een van de sprekers is Marijke Groot. Iemand die ik niet persoonlijk ken, ik volg haar al een tijdje via Twitter. Ze twittert over haar (diepe) depressie. Tweets met een lach en een traan. Ze schrijft ook gedichten over haar depressie. Een aantal tweets en gedichten zijn gebundeld in het boekje: “Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie”. (verkrijgbaar via de blauwe digitale boekenwinkel)

Met humor en zelfspot laat Marijke je meeleven met haar leven en ziekte. Een ziekte die je krijgt, een ziekte die geen keuze is, net zomin als je in een rolstoel verplaatsen een keuze is. Er wordt  soms te gemakkelijk gedacht dat je je best over een depressie heen kunt zetten. Wat een leugen is.

Het roze boekje van Marijke is heftig, confronterend en doet je af en toe (glim)lachen. Aanrader dus!

In de reactie van Anne is de link naar het artikel in Letter&Geest te vinden.