Het is deze week de week van het gebed. In veel kerken komen mensen ’s avonds bij elkaar om te bidden. Een belangrijk gebedspunt is eenheid onder christenen. En dat is best een heikel onderwerp, waar ik het nu overigens niet over ga hebben.
Gisteren was het blue monday. Ik schreef er eerder over. Gister was het depressiegala, waar ineens veel over te doen is: waaraan wordt het geld besteed, wie is te vertrouwen en wie niet. Hoera, we hebben weer eens een rel voor deze dag. Morgen weer een andere, zo lijkt het wel. En gisteren, niet toevallig, begon een jonge vrouw een zit-actie bij het ministerie van volksgezondheid, een actie om actie te krijgen. Zo lang al wacht zij, en vele anderen, op hulp.
In het kader van de week van gebed voor de eenheid, plaatst het Nederlands Dagblad elke dag een gebed. Die van vandaag plaats ik hieronder. Ik vond het zo mooi, té mooi om niet te delen:
Voor alle sombere mensen, Heer, voor wie ’s morgens opstaat en niet weet waarom , en zich ’s avonds te slapen legt om liefst nooit meer wakker te worden; voor wie roept om hulp, maar alleen zijn eigen echo hoort; voor wie zoals Job graag het leven aan U terug zou willen geven, hoewel het de tijd nog niet is; voor al die mensen bidden wij: Heer, ontferm U!
En alsof het nog niet erg genoeg is, die kilte binnenin, kun je je daarbuiten ook nog in de kou gezet voelen, door haperende hulpverlening, en politieke prioriteiten die elders liggen. Acht jaar suïcidaal, 804 dagen op de wachtlijst – dat is, vertelde Charlotte Bouwman bij de Tweede Kamer, haar verhaal . U kende dat verhaal al, zoals U haar -en ons- ook kent, dieper dan wij onszelf ooit kunnen kennen. En toch vertellen we het U graag.
Het is Uw kinderen nu eenmaal vaak niet onbekend, Heer, de mist in het hoofd, de nacht van de ziel, de martelende eenzaamheid. Maar we geloven en we hopen erop dat de nacht zo donker niet kan zijn, en het gat niet zo zwart – of U bent daar. Uw stok en uw staf, ze vertroosten misschien niet altijd, maar ergens moeten we het daar wel van hebben. Christus, ontferm U!
Is het probleem niet vaak, Heer, dat we bij anderen het probleem vaak niet zien? Al is het duizend keer Blue Monday, en vinden er tienduizend depressiegala’s plaats, wat er omgaat in het hoofd van die ander, daar kunnen we alleen maar naar raden. En dan zeggen we vervolgens ook vaak de verkeerde dingen. Geef ons iets van Uw wijsheid en Uw geduld, een hart om de juiste prioriteiten te stellen. Heer ontferm U over ons!
© Dick Schinkelshoek Nederlands Dagblad, 21-1–2020