Vroeger, toen ik nog heel erg jong was, had ik een droom voor de kerk. Ik was bang voor de boze buitenwereld. Al die mensen die niet in God geloofden, daar moest ik me niet mee bemoeien. Dat was verwarrend en ingewikkeld en moeilijk. Mocht ik op zondag met onze rooms-katholieke buren mee een eindje wandelen. Kochten zij een ijsje… ik durfde te zeggen dat ik geen ijsje wilde, want op zondag geen ijsje kopen enzo. Dat was dan wel weer sneu voor mij, de rest van de aanwezigen wel een ijsje en ik niet. Gelukkig kreeg ik nog een hapje mee.
Of vloeken, dat deden de mensen in de boze wereld ook. Ik zat op de kleuterschool en had een mooie pop van papier uitgeprikt. Thuis was ik er nog mee bezig om die pop mooier te maken. Dat lukte me niet en een luide vloek kwam uit mijn mond. Ik wist niet wat ik zei. Huilde tranen met tuiten toen mijn moeder mij uitlegde wat voor vraag er uit mijn mond gekomen was. Dat wilde ik niet! Wat was de Here verdrietig door mij… en waarom zeggen mensen dit soort dingen?
Ik had een oplossing bedacht voor dit soort ingewikkelde zaken. Als alle gelovigen (lees: leden van dezelfde kerk waar ik lid van ben) nu eens bij elkaar gingen wonen, in één grote stad? Dan konden we helemaal voor onszelf zorgen en hadden we geen last van ingewikkelde vragen en situaties… wat een goed idee, vond ikzelf.
Een paar weken geleden (alweer, waar blijft de tijd) waren we op New-Wine. Ik voelde me heerlijk en veilig. Vrij om te doen wat ik wilde. Handen in de lucht? Staan bij het zingen? Of toch liever zitten? Geen probleem, doe wat je wilt en wat jij voelt. Heerlijk! Ik voelde me geborgen, meer dan anders.
Het thema van New-Wine was: Break Out. Eerder het tegenovergestelde van mijn dagdromen van vroeger. Niet in een hok gaan zitten, maar de wereld ingaan, om… ja wat? Discipel te zijn, Gods woord te leven en te brengen! Er zijn zoveel mogelijkheden en kansen in deze tijd.
Maken we daar gebruik van als kerken? Of zijn we naar binnengekeerd, ontmoeten we elkaar op zondag en hebben het dan (al dan niet) fijn met elkaar, om vervolgens allemaal ons eigen ding te gaan doen. Is dit wat God bedoelde met de kerk? Is dit wat Jezus bedoelde, toen Hij zijn opdracht gaf:
“Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader, en de Zoon en de Heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie heb opgedragen. En houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld” Matteüs 28 vers 19 en 20
Ik ben vaak geneigd om naar dat laatste deel van deze tekst te kijken:: IK ben met jullie, alle dagen! Wat een belofte en troost in moeilijke tijden. Maar dat deel ervoor? …..
op de foto het kunstwerk dat op het new-wine podium stond.