Bovenstaande zin las ik in het boek “Duizendmaal dank” geschreven door Ann Voskamp. Eerder las ik van haar: “Gebroken leven”. Beide boeken zijn bestsellers in christelijk Nederland. Vooral met het boek gebroken leven, ben ik lang bezig geweest. Ik moest me er toe zetten om het uit te lezen. Niet omdat ik de inhoud niet mooi vond, of niet begreep. Ik denk dat het aan de schrijfstijl of aan de vertaling ligt. Bovendien denk ik dat dit soort boeken niet bedoeld zijn als “doorleesboeken”
Ann Voskamp woont met man en zes kinderen in Ontario, waar ze een grote boerderij hebben. De kinderen krijgen thuisonderwijs. Haar leven is een vol en druk leven met ups en ook (veel) downs. De ondertitel van Duizendmaal dank is: zoek het ware leven waar het te vinden is: vlak voor je neus.
En dat is dan ook wat er in dit boek gebeurt: al je zintuigen gebruiken om heel veel mooie dingen te zien die God wil geven. Ann beschrijft haar zoektocht, waarbij ze ontdekt dat Gods zegeningen soms letterlijk voor je voeten liggen.
Het hele boek is gegroepeerd rond het woord: eucharisteo, dankzegging. Kort door de (mijn) bocht gezegd gaat het dan over genade, dankbaarheid, vreugde. Diepe vreugde is alleen te vinden aan de tafel der dankzegging (eucharisteo). Dit thema van dankbaarheid wordt heel mooi uitgewerkt. Ik heb genoten van de mooie zinnen die ik las. Ik heb dan de neiging om al die mooie zinnen te onderstrepen, toch maar niet gedaan deze keer.
Soms zijn het simpele zinnen, zoals: “hoe we kijken bepaalt hoe we leven…of we leven. Of: “bidden met wijdopen ogen is de enige weg naar bidden zonder ophouden”
Mooi en herkenbaar vond ik zinnen over bezorgdheid, over willen controleren. De schrijfster beschrijft hoe haar lichaam reageert, handen die zich niet in gebed vouwen, maar gesmeed tot vuisten van controle. “Altijd controle- pseudomacht vanuit de diepte. Bezorgdheid lijkt op actie, zegt ze, maar gebed is het.” En: “Waarom strek ik me uit naar controle, in plaats van naar vreugde?” Vreugde is hèt onderwerp van dit boek. De schrijfster vraagt zich af wat de wereld aan meer woede, meer verontwaardiging heeft? “Hoe wordt de wereld gered als we onverholen vreugde verbieden, terwijl het de vreugde is die ons redt? Vreugde afwijzen uit solidariteit met hen die lijden, verlost niemand uit lijden, het omgekeerde wel. “ Eerlijk gezegd vind ik dat een best moeilijke zin, vooral het -door mij- gecursiveerde deel. Ook al wordt het nader uitgelegd, het is wel een zin waar ik nog op blijf kauwen.
Ik voel me aangesproken door heel veel dingen die Ann Voskamp schrijft. Ik las het boek als een bewustwording. Opnieuw kijken, anders kijken. Bewuster kijken en danken. Dat is wel wat ik uit dit boek haal.
Vorig jaar las ik “Liturgie van het alledaagse, Heilige gebruiken in het gewone leven, geschreven door Tish Warren. Dit boek en het boek van Ann Voskamp lijken wel wat op elkaar. Binnenkort volg ik (hopelijk) een paar nadenk avonden over het boek van Tish Warren, ik zie daar erg naar uit!
En die achteruitkijkspiegels? Ik vond het een prachtig beeld! Midden in ellende is het vaak moeilijk Gods hand en liefde te zien. Kijk je achter om, dan kan het zomaar gebeuren dat je (weer) ontdekt dat Hij er toch bij was!