Gisteren was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar, volgende week zondag is de eerste adventszondag. Ik ging al op zoek naar de versieringen voor ons huis. De laatste zondag van het jaar, ook wel Eeuwigheidszondag of voleindingszondag genoemd. Sinds een aantal jaren is het de gewoonte om de namen van de overledenen in het afgelopen (kerkelijke) jaar te noemen.
Vroeger gebeurde dat in de oudjaarsdienst. We gingen staan, de namen werden voorgelezen, we zongen een bijpassende psalm, we gingen weer zitten, en de rest van de dienst volgde. Dit alles ondersteund en begeleid door knallend vuurwerk. Ik herinner me de oudjaarsdienst waarin de naam van Emma genoemd werd, 2003. Ik stond daar met mijn verdriet en door ging de dienst.
Hoe anders is het nu. Of was het gisteren in onze gemeente. Er stond een prachtig bloemstuk, waarbij de witte steentjes met de naam van de gestorvenen lagen. De namen werden genoemd en een familielid mocht een kaarsje aansteken. Daarna mocht een ieder die dat wilde een lichtje aansteken. Een lint mensen liep door de kerk en er veel lichtjes werden aangestoken. Ontroerend om te zien en ontroerend om mijn eigen lichtje aan te steken. Om stil te staan bij wie we missen. (ik mis?) Missen, niet alleen degenen die gestorven zijn, maar ook de mensen die niet geboren werden en wel zo gewenst waren. Het stille gemis. Het niet leren kennen en houden van doet pijn.
Na dit mooie gebeuren volgde een preek over Klaagliederen 3: 20-24. In de verzen ervoor gaat het over leven waarin de glans verdwenen is. Vervlogen is de hoop op de Heer. Maar de volgende verzen zijn hoopvol: “elke morgen schenkt Hij nieuwe weldaden! Veelvuldig blijkt Uw trouw” Mooie verzen! Goed om te lezen en je dat ook regelmatig/ elke morgen voor te realiseren. Er is aandacht voor verlies en aandacht voor rouw. Twee benen: verlies en hoop. Alleen lopen we nog weleens mank en is het been van hoop korter dan het been van verlies. (tenminste, zo beleef ik het vaak)
Niet alleen de namen van de gestorvenen werden genoemd, ook de namen van de kinderen die in het afgelopen jaar geboren zijn. Leven om dankbaar voor te zijn.
Tot slot nog een lied dat in de dienst genoemd werd. Een schoot van ontferming is onze God. Ontferming, barmhartigheid, warmhartigheid, mooie woorden met een diepen betekenis. Houvast in sombere tijden en dagen!
In het kindmoment werd uitgelegd waarom er witte steentjes zijn. Een van de kinderen las uit Openbaring 3 vers 17. Daar staat: “Wie overwint zal Ik van het verborgen manna geven, en ook een wit steentje waarop een nieuwe naam staat, die niemand kent behalve degene die het ontvangt. In het oude oosten was een steentje een uitnodiging voor een feest. Bij binnenkomst moest je je steentje laten zien. Zo is dit witte steentje de uitnodiging voor het feest van God. En je krijgt een nieuwe naam, heel bijzonder! Nu kennen wij hier natuurlijk die nieuwe naam niet, vandaar dat we de “oude” naam op de steentjes zetten.
Nu dus anders. Zaterdagavond was er een Vesper, die ook dit onderwerp had. Het was vrijdag op de generale nog even heel spannend: er waren maar twee van de 8 alten aanwezig.. wat zou het worden? Het kwam goed, gister waren we met z’n vieren en dat ging prima. Het was mooi en fijn om te zingen, alleen jammer dat er erg weinig publiek was.
Ook de ochtenddienst gisteren stond in het teken van eeuwigheidszondag. In het moment voor de kinderen was aandacht voor tijd en eeuwigheid. Dat werd aan de hand van twee klokken uitgelegd. Voor zover dit uitlegbaar is. Wij leven in de tijd, bij God mogen we in eeuwigheid leven. Iets waar we ons geen voorstelling van kunnen maken. Duizend jaar zijn als één dag en één dag als duizend jaar, schrijft Petrus in een van zijn brieven. Een tekst die ik zaterdagavond mocht lezen.