Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: film Pagina 1 van 2

Ben is back

In de afgelopen week zag ik bovenstaande film, Ben is back. Een heftige film, beklemmend, aangrijpend, met een einde waarvan we ons afvroegen: en nu?

Ben is een jonge man, opgenomen in een afkick kliniek. Vlak voor kerst stapt hij, onverwacht, het gezin van zijn moeder, zus, halfzus en halfbroer en stiefvader binnen. Een ieder reageert op zijn/ haar manier. Duidelijk is dat de overzichtelijke wereld op de kop wordt gezet. Er is blijdschap, woede, en nog  veel meer bij zijn familieleden.

Ben mag blijven, één dag. Hij moet beloven bij zijn moeder te blijven. Dat betekent in de praktijk onder haar toezicht. Wat volgt is een enerverende dag. Een dag waarin veel gebeurt, en meer dan de traditionele kerstviering.

Ik volgde de film op het puntje van mijn stoel. Het verhaal is  spannend. De invloed van een verslaving op een gezin is enorm. En niet alleen in het gezin zelf. Om aan geld te komen dealde Ben, en in de film komen enkele slachtoffers van zijn dealerschap voor. Zijn moeder weet de verslaving aan het gebruik van oxycondin tabletten, na een kleine operatie. Zij verwijt dit de arts die deze medicijnen destijds voorschreef. Wel heel actueel, gezien de recente krantenartikelen over deze medicijnen.

Ik las in het Nederlands Dagblad een recensie van deze film. De kop luidde: “Het hart van het evangelie in een rauwe film”. In de recensie wordt dan vooral gewezen op de rol van de moeder. De moeder die haar kind trouw blijft, uiteindelijk ook redt. Het kind dat geen lieverdje is, zelfs anderen de dood in gejaagd heeft, door te zorgen dat ook zij verslaafd raken. Een moeder die ondanks dat onvoorwaardelijk van haar kind houdt en achter hem aan gaat als hij een moeilijke klus moet klaren.

Voor mij sprong de moeder van zo’n overleden medeverslaafde eruit. Zij geeft haar auto mee aan Bens moeder en het tegengif tegen drugs. Dat tegengif had haar dochter niet kunnen redden. De dochter die door Ben beïnvloed was en uiteindelijk aan een overdosis stierf. Die moeder gaf de mogelijkheid dat Ben gered kon worden……

Ik vond het een mooie film, mijn medefilmkijkers eveneens, al hadden we alledrie het gevoel dat het slot wat onbevredigend was.

Weer een film

Het gaat er op lijken dat ik alleen nog maar over films schrijf.. ik beloof dat mijn volgende blog over een ander onderwerp gaat.

Vorige week ging ik naar deze film met een kennis. Niet in ‘mijn’ vertrouwde filmhuis, wel in de grote bioscoop. We gingen naar de middagvoorstelling. De bioscoop maakte een verlaten indruk. Geen kassa open… kaartjes kopen via een automaat.

Mijn kennis kan niet zo goed traplopen, we moesten naar de eerste verdieping, dus zochten we een lift. Daar hing een briefje op: als u gebruik wilt maken van de lift, moet u zich bij de kassa melden. Maar ja, die was dus gesloten. Ik vroeg het aan een rondlopende serveerster. Ze adviseerde me naar boven te gaan voor verdere inlichtingen, zij kon me niet verder helpen….

Uiteindelijk kwamen we in de zaal boven. Er waren ongeveer vijf bezoekers. De film was uitgekozen door mijn kennis. Ik liet me twee uur verrassen. Het was mijn kennismaking met Tom Cruise. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een onvoorstelbaar verhaal. Een verhaal over hoe iemand steeds verder in een web terecht kan komen. Voor mij ook een duik in de geschiedenis. De geschiedenis van midden Amerika in de jaren tachtig vorige eeuw. In de film waren soms documentaire achtige delen. Een jonge Bill Clinton, Ronald Reagan eerst als filmster en daarna als president. Juist die stukjes geschiedenis vond ik bijzonder. Nogal eens een o ja gedachte, zo was dat. Wat weet ik er nog van, vroeg ik me af. Niet zo heel veel. Het was de tijd dat ons gezin groeide en ik vooral daar mee bezig was.

Ik verbaasde me in het verhaal over alle intriges en complotten. Dan denk je, heel naïef dat politiek soort van eerlijk is. Niets is minder waar. Niets was wat het leek. Intrigerend. Ik zat me af te vragen hoe dat dan nu zou zijn. Niet veel anders, ben ik bang. Dat is dan wel weer heftig.

Captain fantastic

Dit is de trailer van de film die we onlangs zagen. Aangekondigd als een komische film, bleek het toch (weer) een film te zijn die je aan het denken zet. Niets mis mee overigens. Vind ik.

Een film over een gedreven vader die zijn kinderen op een zeer bijzondere manier opvoedt. Als ik dit in de film had gezegd, was het commentaar geweest dat dit specifieker omschreven moest worden, dat deze omschrijving te vaag was…. Het gezin leeft in de wildernis van Amerika, in een eigen leefwereld. Ze leven grotendeels van wat ze in de natuur vinden. Naar school gaan de kinderen niet. Ze zijn overdag in de natuur bezig. ’s Avonds lezen ze boeken en praten en discussiëren. Een moeder is er niet. Niet fysiek aanwezig. Zij is al een tijd opgenomen in het ziekenhuis en sterft daar ook.
Dat is het einde van het rustige leven. Of de inzet naar het einde. Wat volgt is een reis door Amerika, op weg naar New Mexico, waar de moeder begraven zal worden. Onderweg gebeurt er natuurlijk van alles. Eenmaal aangekomen bij de begrafenis loopt een en ander wat uit de hand. Uiteindelijk komt alles wel weer in orde, al wordt de draad van het oude leven niet helemaal meer opgepakt.

De kinderen weten van alles en zijn intussen totaal “wereldvreemd”. Gemeten naar de maatstaven van het westerse ‘normale’ leven. Zij hebben zo totaal in hun eigen wereld geleefd dat er geen aansluiting is met anderen. De vraag is dan ook wat je je kinderen wilt meegeven en op welke manier. In alle liefde “regeert” deze vader over zijn kinderen en zet ze aan tot bijzondere fysieke prestaties.

We moesten lachen om een aantal scènes. Op andere momenten waren de beelden confronterend. Ontmaskerend: niet willen praten over de dood van de moeder, wel verslaafd aan computerspellen waar doden het hoofddoel is. Dit in het gezin van familie van de hoofdpersonen.

Bijzondere film! Eentje die je aan het denken zet over de waarden die je je kinderen mee wilt geven en op welke manier je dat doet.

Kollektivet

Embed from Getty Images

De cast van de film, 66e filmfestival in Berlijn.

Gisteravond zaten we met in totaal vier personen in de plaatselijke filmzaal. Rustiger dan dat hebben we nog niet meegemaakt. De film die we keken: “Kollektivet”. een film over een commune in de zeventiger jaren. Een film met kleding die heel herkenbaar was, met auto’s zoals we zelf in gereden hebben, met kleuren in de juiste sfeer.

De film gaat over een stel dat een huis verkrijgt. Hij wil het verkopen, zij zou wel een commune willen beginnen. Dertienjarige dochter die er ook bij is, zegt niets. Ouders beginnen toch de commune, ondanks protesten van de man, die het in eerste instantie niet zo ziet gebeuren. Een aantal medebewoners komt op sollicitatie gesprek en wordt aangenomen. Een zootje zeventigerjaren blije mensen. De start van het samenleven is een gezamenlijke blote zwempartij. Alcohol hoort bij de dagelijkse maaltijd en er wordt onwijs veel gerookt.

In het begin lijkt het of het verhaal wat kabbelt en lijkt het vooral te gaan over de dagelijkse beslommeringen in de commune. Verbale vechtpartijen, wie is de baas, en zo verder.

Dan laat de man, die de eigenaar van het huis was, zich inpalmen door een jonge studente. Zijn vrouw wordt aan de kant gezet. Ze gaat zelfs zover dat ze voorstelt dat de minnares ook in de commune komt wonen. Dit gebeurt, met dramatische gevolgen.

We vonden het een bijzonder film. Bijzonder omdat we het tijdsbeeld herkenden. Bijzonder om de ontwikkeling van de huwelijksrelatie. Leven in een relatie is niet een vanzelfsprekend iets, en ook niet iets dat vanzelf goed gaat en zich positief ontwikkelt. Hier ging van alles mis, door de drukte van het dagelijkse leven en door het gebrek aan rust in het leven in de commune.

Wij vonden de rol van de dertienjarige dochter bijzonder. Een belangrijke en soms stille rol. Uiteindelijk geeft zij doorslaggevende adviezen, waardoor het lijkt alsof zij de enige echt volwassene is in deze film.

 

45 years

“Grappig, dat je de dingen waar je plezier aan beleeft, zo snel vergeet”, sprak de vrouw (fantastisch gespeeld door Charlotte Rampling) tegen de man (gespeeld door Tom Courtenay) . En dat een dag voor ze hun 45 jarig huwelijksjubileum vieren. Een jubileum waar al een tijd naar toegeleefd wordt. ( je ziet het aankomen, toch?) En dan, een paar dagen voor het feest, gebeurt er iets waardoor alle perspectieven veranderen. Vragen ploppen op. Was dit huwelijk alleen op illusie gebouwd? Hoeveel barsten zijn mogelijk zonder in stukken te vallen?

Een film die binnenkomt, vonden allernaaste en ik. Sommige dingen herkenbaar, andere dan weer niet. Wel herkenbaar was  het samen leven in een lange relatie. Bijna onvermijdelijke patronen die ontstaan. Geen goed en geen fout, dingen gebeuren. Als er dan plotseling iets gebeurt, rammelt alles en wordt alles betwijfelbaar. Heftig!

45yearsDie ene zin, bijna aan het einde gezegd: “Grappig, dat je de dingen waar je plezier aan beleeft, zo snel vergeet”, die kwam zeker binnen. (In de film overigens een start voor een nieuw begin). Daar ga ik nog eens mee stoeien. Waar beleefde ik ook alweer plezier aan?

En jij?

Waar beleef jij plezier aan, wat misschien ondergestoft is geraakt, in de hectiek van het dagelijkse leven?

Mr. Holmes

Op een druilerige donderdagavond besloten BFF en ik naar een film te gaan. Het was zo druilerig dat we maar met de auto gingen. Betaald parkeren, want koopavond. Met een maximumparkeertijd van twee uur, tot 21uur, en een aankomsttijd van vijf voor zeven, was het allemaal wat ingewikkeld. Die laatste vijf minuten…..

We gingen naar de filmzaal en keken deze film:

Ik zat er van de eerste tot laatste minuut geboeid naar te kijken. Supermooie beelden uit Engeland. De film speelt (grotendeels) vlak na de 2e wereldoorlog. Een oude Holmes kijkt terug op een deel van zijn leven. Onthutsende, maar ook kwetsbare beelden van een man die zich steeds minder kan herinneren en zich dat goed realiseert. Een man die in eerste instantie krampachtige pogingen doet zijn geheugen in stand te houden, door allerlei middeltjes te slikken. Uiteindelijk stopt hij ermee, ze helpen toch niet.

Holmes heeft nog een paar draden af te hechten, problemen op te lossen. Hij is bij vlagen een wrokkige oude man, die uit zijn tent gelokt wordt door de zoon van zijn huishoudster. Holmes heeft als grote hobby het houden van bijen. Dat is een kunst, die kunst draagt hij over op de jongen, Roger.

miloparker Bij Roger moest ik steeds aan kleinzoon nr 2 denken. Ik zag een gelijkenis. Zowel in uiterlijk, als ook in het vragen stellen. Dat maakte deze film nog meer bijzonder voor mij. (op deze foto staat Milo Parker, die de rol van Roger speelt)
Dit is een deel van het verhaal. Het loopt goed af. In die zin een feel-goodmovie.

 

De film was afgelopen en we liepen snel naar de auto.  Het zou toch niet zo zijn dat… zo kinderachtig zijn ze hier toch niet, voor die paar minuten? Er lag inderdaad een bekeuring voor ons klaar. We hadden de parkeerbon niet goed zichtbaar neergelegd. Ook dat grapje kost 61,- euro….

The farewell party

Deze film zagen we gisteravond in het plaatselijke filmhuis. De film speelt in een bejaardenhuis of iets dergelijks, in Jeruzalem. Zo op het oog vitale bejaarden wonen daar en worden bezig gehouden met bingo middagen en zwemlessen. Een van de bewoners lijdt ondragelijke pijnen, en wil graag sterven. In Jeruzalem is niet mogelijk wat in ons land wel kan. De echtgenote van de zieke man zegt: “Ze laten ze leven, alsof sterven een misdaad is”.

Een vriend, Yehezkel,  maakt een  machine waarmee iemand zichzelf kan doden. Op deze manier is niemand schuldig aan moord, en kan het leven toch beëindigd worden. Dat gebeurt…. En in een verzorgingshuis blijft niets onopgemerkt. Dus ook dit niet. Er zijn meer gegadigden, die niet meer willen lijden, maar naar het ‘niemandsland’ willen gaan, zoals het genoemd wordt. Niet alleen zo genoemd, er werd ook over gezongen in een mooi lied.

Er wordt een dringend beroep gedaan op Yehezkel en zijn “hulpen”. Nog enkele keren laat hij door deze machine mensen sterven. Tot hij ontdekt dat een van zijn hulpen geld achterover drukt, van de mensen die willen sterven. Einde van de machine, die wordt vernietigd.

Intussen glijdt zijn eigen vrouw, Levana,  steeds verder weg in het dementie proces. In eerste instantie is zij fel tegen het gebruik van de zelfdodingsmachine. Het gaat over moord. We zien hoe zij achteruit gaat en dit heel goed merkt en omschrijft. De leiding van het verzorgingshuis wil haar over laten plaatsen naar een verpleeghuis. Ze gaat daar met haar man een kijkje nemen. Onthutsend voor hen. Zij beseft dat zij ook bezig is zo te worden, maar haar man zit nog in (een langdurige) ontkenningsfase. Hoe eenzaam kun je dan samen zijn?

De film eindigt wat abrupt. Alsof het verhaal ‘uit’ was, er geen inspiratie meer was. Wat ik over deze film gelezen had, was dat het een tragikomedie was, met zwarte humor. Die humor was er zeker, maar was niet al te subtiel. Voor mij sprong vooral het dementie verhaal eruit. Zo heftig, zo herkenbaar. Met wat gemengde gevoelens verlieten we de zaal.

Minions, gevaar voor je geloof?

Meer dan veertig jaar geleden was ik op een ‘sprekersavond’.Het was de tijd van de stellige meningen en enig juiste mogelijkheden. De verzuiling was nog in volle bloei.

Jongelui kwamen in een zaal bij elkaar om naar een christelijke spreker te luisteren. Win-win situatie natuurlijk: je leerde iets over het leven als christen en wie weet, misschien ontmoette je daar wel de partner om dat leven vorm te geven. Voor mij niet meer nodig, we hadden al verkering…

Ik herinner me van een bepaalde avond dat het over bioscoopbezoek ging. De mening was helder: daar hoorde je als christen niet te vertonen. Misschien was het wel mogelijk dat een enkele film wel bekeken kon worden, echter het gros van de films niet. Per definitie is een bioscoop het huis van de duivel, en je kon ook best leven zonder die enkele goede film die er dan wel was. Op mijn achttiende ging ik voor het eerst naar de bioscoop. Samen met een collega, (ook christen, andere afdeling), keken we naar “One flew over the cuckoo’s nest”.  

Een must voor leerling verpleegkundige, dachten we. Bijzondere film, mooi, indrukwekkend, voor een groentje zoals ik. In latere jaren gingen we met het gezin regelmatig naar de bioscoop. Meestal naar films als The Lion King, Aladin. Dat soort werk. Nog lange tijd voelde ik me niet erg prettig als ik kerkleden tegenkwam bij zo’n uitstapje. Nu maakt me dat niet zoveel meer uit, en bezoeken we regelmatig een filmhuis, al zijn we redelijk kritische kijkers. De bioscoop als huis van de duivel, dat zie ik niet meer zo. Op de televisie is intussen meer rotzooi te zien dan daar. Ik probeer een bewuste tv kijker te zijn. Geen series waarin overspel normaal is, of detectiveseries  waarin zo gruwelijk mogelijk gemoord wordt. Ook onze kinderen mochten lang niet alle programma’s zien: de smurfen waren verboden, evenals Tom en Jerry. Teveel gedoe en gevecht, alleen om het vechten en elkaar dwarszitten en treiteren.

Afgelopen week zag ik de film de Minions, ik schreef er op deze plek over. Er kwam een reactie op, met de vraag wat ik van deze film vind en of het verantwoord is dat een christen hier naar kijkt. Immers, het verhaal gaat uit van evolutie, en niet van schepping. En de Minions zijn op zoek naar een slechterik die ze kunnen volgen. Ehmmm, ik had hier niet zo over nagedacht voor we naar de bioscoop gingen, realiseerde ik me. Ik had het verhaal in grote lijnen gehoord en het leek me wel wat. Maar het klopt, die evolutie, de film begint met: miljoenen jaren geleden, en je ziet eerst hele kleine gele dingetjes, die zich uiteindelijk ontwikkelen tot de Minions. Het klopt ook dat ze op zoek gaan naar een slechterik om hem te dienen. Aan het einde van deze film hebben ze die uiteindelijk gevonden in de persoon Gru.  Een eersteklas slechterik, die de maan wil stelen…

minionsIn de films Despicable 1 en 2 zien we deze slechterik als een persoon die wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn moeder. Ten diepste doet hij al zijn slechte daden om indruk op haar te maken. Is Gru in het begin een oude mopperdoos, die sadistisch genoegen schept in het treiteren van anderen, aan het einde van Despicable 1 is hij een eerbiedwaardige vader, die zich compleet laat inpakken door zijn adoptiedochters. En aan het einde van Despicable 2 is hij zelfs getrouwd en maken alle Minions geen wapens meer (die overigens toch allemaal mislukken), maar doen ze hun uiterste best om jam te maken, die maar steeds nergens naar smaakt.

Zijn de Minions een gevaar voor je geloof, en dan vooral voor het geloof van kinderen? De reactie op mijn blog was een leuke aanleiding tot een gesprek met Stijn. Met hem en zijn broertje had ik een poging gedaan de Minions te zien, echter broertje vond het té eng, zodat we in de pauze weer naar huis zijn gegaan. Stijn is elf jaar, en hij vertelde van de week al dat hij het verhaal niet goed kon volgen. (iets wat ik begreep. Het grappige van de film is dat die in 1968 gesitueerd is en er muziek uit en verwijzingen naar die tijd inzitten. Voor mij een feest van herkenning, voor hem onbegrijpelijk)

Ik vroeg naar zijn beleving van de evolutie in die film. Het antwoord kwam op het volgende neer: “Oma, ik weet dat de Here God de aarde en alles heeft gemaakt. Dat geloof ik vast en zeker. O, ging het in de film over evolutie? Maar die Minions, dat zijn toch geen schepsels, dat zijn toch filmfiguren?”.  Een elf jarige kan dit ongeveer beredeneren. Ik vraag me af of het bij jongere kinderen landt. Ik vraag me ook af of het verhaal op zich, met gevechten etc. niet te heftig is voor jonge kinderen.

Het zoeken en volgen van een slechterik dan. Daar had Stijn niet zo’n uitgesproken idee over. Misschien ook wel omdat hij het verhaal niet zo goed kon volgen, en omdat hij alleen de eerste helft gezien heeft. Het is een serie van drie films, waarin zoals al gezegd, de slechterik uiteindelijk een heel erg klein hartje blijkt te hebben.

Is deze film geschikt voor kinderen? Zeker niet voor jonge kinderen, maar niet om de evolutie die erin verweven zit. Wel om de vele gevechten, al verliezen natuurlijk wel de slechteriken. Ik vind dat er voor volwassenen meer humor en lagen inzit dan voor kinderen. En of je wilt gaan kijken… dat beslis je voor jezelf, vind ik.

Binnenstebuiten

De geur van popcorn hangt nog in mijn neus.. Mijn bijdrage aan de overleving van nederlandse bioscopen heb ik deze week ruimschoots geleverd. Vandaag was het de tijd om naar Binnenstebuiten te gaan. Ik verwachtte een volle bak, slechts de achterste drie rijen van de zaal waren bezet.

De film gaat over emoties: angst, plezier, woede, afkeer en verdriet. Die emoties worden als menselijke wezens uitgebeeld. Ze zijn aanwezig in het hoofd, het hoofdkwartier van iemand. Ze zijn met elkaar in gesprek, en de ‘sterkste’ veroorzaakt de gevoelens van de “eigenaar”. In deze film is dat Riley. Zij verhuist met haar ouders van de ene staat naar de andere staat in Amerika. Dat heeft nogal wat gevolgen voor haar.
Plezier wil de hoofdrol spelen, en blijft de eeuwige optimist. Zij wil dat alles plezierig is en voorspelt dat alles weer goed zal komen. Voor verdriet is geen plaats, zij doet het voortdurend verkeerd in de ogen van plezier.
Er gebeurt van alles, waardoor het lijkt alsof Riley volledig de weg kwijtraakt, als gevolg van de emoties die het onderling niet eens zijn. Plezier en Verdriet maken samen een spannende reis, en komen daarbij in het “lange termijn geheugen” terecht, en in het “onderbewuste”.
Aan het einde van de film (die anderhalf uur duurt), is de conclusie dat er meer is dan Plezier alleen, en dat Verdriet er best toe doet, en soort van zin heeft/ geeft.

Ik bekeek deze film samen met kleinzoon Stijn, en dit is zijn visie:
het was een leuke film waarin blijkt dat alle emoties voor en na delen hebben.

Ik bezocht wat filmsites, voor ik dit blogje schreef. Ergens stond in een recensie dat dit een langdradige kinderfilm was, enkellaags, zonder diepere lagen. Ik verbaasde me, ging dat over deze film?
In twee kranten las ik een recensie. In de Tubantia stond een uitgebreid artikel, met de aanleiding tot het maken van de film. Positieve recensie, vier sterren. Het Nederlands Dagblad was helemaal enthousiast, daar kreeg de film vijf sterren!

Im Labyrinth des Schweigens

Het is lang geleden dat een film nog zolang na ijlde als de film die we gisteren zagen: ‘Im Labyrinth des Schweiges”. Gebaseerd op de duitse na-oorlogse geschiedenis. Het verhaal begint in 1958, in Frankfurt am Main, waar een jonge officier van justitie, Johan Radmann,  in contact komt met een Auschwitz overlevende. Het blijkt dat wat daar gebeurd is onbekend is bij de duitse jongeren en dat de ouderen het weggestopt hebben. Johan gaat op zoek naar de waarheid, hij wil dat er gestraft wordt. Niemand zit op zijn onderzoek te wachten, integendeel. Hij wordt tegengewerkt, belachelijk gemaakt.

De film vertelt het verhaal van zijn zoektocht, van zijn omgaan met alles wat hij hoort, zijn nachtmerries en tussendoor zijn romance. Dit muziekfragment is de muziek die te horen is tijdens de verhoren van de verdachten.

Er gebeurt veel, heel veel. Niet alleen wat er  gebeurt is intrigerend, ook wat er niet gebeurt, en wat er gezegd en gedacht wordt. Hoe fout is fout, en hoe schuldig is schuldig? Hoe oordeel je over de geschiedenis? Iedereen was lid van de partij, het blijkt dat de vader van Johan ook lid was. Hoe schuldig ben je dan als kind?

Juist in deze tijd van het jaar, de tijd van gedenken en herdenken, vond ik het nog indrukwekkender om deze film te zien. Ik werd aan het denken gezet, zat me af te vragen hoe mijn eigen houding zou zijn geweest…

 

Pagina 1 van 2

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén