Gisteravond gingen we weer eens naar ons plaatselijke filmhuis.
We hadden mooie recensies gelezen over de film Birdman, en de trailer sprak ons ook aan. We werden twee uur ondergedompeld in een lawine van geluiden en beelden. De manier van filmen is bijzonder, je wordt geheel meegezogen in alle beelden. Een acteur op leeftijd, wereldberoemd als Birdman, die een nieuwe carrière begint als toneelspeler. Kritieken op het toneelstuk lijken vernietigend te zijn. We zien de man in alle kwetsbaarheid, in relaties die mislukt lijken. We zien hem omgaan met collega’s, een omgang die soms zeer fysiek wordt. We zien zijn worsteling met zijn verleden, als beroemde filmheld, we zien vooral zijn worsteling met zichzelf. Wie ben ik nog? Voor wie ben ik van betekenis?
De film speelt in New York, in een achteraf theater. Ik had het gevoel midden in dat theater te zitten en alles mee te maken, alle conflicten, alle verwarring kwamen dichtbij. Het raakte me en maakte me verward. Verwarring vooral door de snelheid van de beelden, en wisseling van scenes. Ik vond het taalgebruik heftig. Rauw, heftig, soms grof, confronterend.
Ik vond het een pittige film, geen avondje uit om te ontspannen. Bijzonder gefilmd, de muziek was ook bijzonder, een mix van klassieke stukken, geweldig mooie slagwerkmuziek, die beelden prachtig ondersteunde en versterkte!
Wel een film om over na te denken. Wie ben je als je denkt dat niemand kijkt? Wie ben je als je “roem” wegvalt? Voor wie of wat leef je?