Vorig jaar om deze tijd hadden we het besluit genomen geen lid meer te willen blijven van onze kerkelijke gemeente. Té teleurgesteld, te verdrietig, en soms te boos om op een goede manier lid te blijven. Ik wilde eruit. Maar wat dan? Geen idee! Natuurlijk hebben we onze brunches bij Hiernaast, (tevens mede oorzaak van de verwijdering). Niet iedere zondag is er een brunch, en dan een kerkdienst bijwonen en er bijhoren, dat was onze wens. In de thuisgemeente was teveel gebeurd om daar nog vrijmoedig naar toe te gaan.
Er kwam een tijdelijke predikant in die thuisgemeente. Iemand met goede oren en ogen. Een bidder. Zo kon er (een deel van het) puin geruimd worden. Daar waren we blij mee. Dat gaf wel wat rust en wat ruimte. Niet voldoende, in onze beleving. En als ik het zo schrijf, lijkt het of wij van alles wilden en eisten. Dat was niet zo. Wel wil ik me veilig kunnen voelen. Juist dat ontbrak toch nog, dat gevoel. En natuurlijk is dat een gevoel, mijn gevoel.
Allernaaste en ik bleven puzzelen en denken, de een meer dan de ander. Was hier nog een plek voor ons? Waarom wel? Waardoor niet? En als het hier niet is, waar dan wel? Wat is doorslaggevend in deze beslissing? Verstand? Gevoel? Plichtsbesef?
Uiteindelijk besloten we toch deze gemeente te verlaten. Met moeite en met pijn. Ooit (2005) zo enthousiast binnengekomen. Meegedaan en meegedraaid met allerlei dingen. Een plek gezocht en gekregen. Dat alles weer loslaten, dat voelt (nog steeds) zwaar, ondanks alles.
We zijn nu kerkelijk verhuisd, dat wil zeggen dat we lid zijn geworden van een GKv gemeente vijftien kilometer verder op. Geen onbekende gemeente voor ons, oudste vogel en gezin wonen daar, en we zijn al jaren lid van de cantorij. Nu mogen we bij deze gemeente horen. Er is, vanmorgen in de dienst, voor ons gebeden. Voor een goede plek binnen de gemeente, voor een zegen op ons werk bij Hiernaast…..
