Terwijl ik naar een geweldig nummer zit te luisteren, namelijk dit:
realiseer ik me dat hier niet bepaald een storm is, integendeel, er heerst een enorme rust op mijn weblog. Dat betekent niet dat in mijn leven zoveel rust is. Ik zou bijna zeggen, was het maar zo! Afgelopen weken ben ik alweer volop aan het werk geweest, veel afspraken, veel bijzondere dingen. Zoals daar zijn een uitgebreid telefoongesprek met een advocaat, met de hoop dat er schot komt in de letselschadezaak van een van mijn klanten. Met een andere klant bezocht ik een gynaecoloog, wat een massaal en onpersoonlijk gebeuren was, overigens. Ik werd ingeschakeld door het AMK, in verband met gezinsproblemen. O ja, ik ging ook nog mee naar maatschappelijk werk. En verder had ik nog “gewone” gesprekken over de gevolgen van NAH. Ik was zo gemotiveerd om bij mijn klanten te komen dat ik gisteren een brief van het incassobureau van justitie ontving, haastige spoed was ook in dit geval niet goed. Behalve de gewone bezoeken enzo, mocht ik een collega inwijden in de geheimen van het werken bij Professionals in NAH. Zo verliepen de afgelopen weken.
In mijn vrije tijd, die er ook nog was, zat ik vaak achter mijn laptop. Om te schrijven aan het project waar ik mee bezig ben. Ooit komt een belangrijk deel van onze gezinsgeschiedenis (van 20 jaar geleden) op papier te staan, daar ben ik heel druk mee bezig. Dat levert veel plezier op, en kost me heel veel energie.
Ik ben dus met veel dingen bezig, en merk dat ik op zoek ben naar rust. Niet zozeer de rust in activiteiten, wel rust in mijn hoofd. Zorgen dat niet alle dingen door elkaar gaan lopen. Het liefst wil ik alle touwtjes in handen houden, de zaken kunnen overzien, controle houden. Zou dat rust geven?
De werkelijke rust is de rust die bij God te vinden is. Overgave aan Hem. Dat blijft een oefening voor mij. Ik weet zeker dat die rust ooit komen zal!