Een paar jaar geleden was het boek “De uitnodiging” van William P Young een grote hit in christelijk Nederland. Ik vond het wel een boeiend verhaal, was er niet laaiend enthousiast over. Het taalgebruik, of de vertaling, leidde me af van het verhaal. Een voortdurend grinnikende Jezus, het begon te vervelen, dat gegrinnik.
Inmiddels is er een tweede boek van deze schrijver in Nederland verschenen:
Opnieuw een boek met een heel bijzonder verhaal. Iemand wordt ziek (krijgt een CVA), krijgt de mogelijkheid zijn lichaam te ontstijgen en kan in de lichamen van anderen zijn. Op deze manier maakt hij van alles mee en krijgt een goed zicht op het leven dat hij voordien leefde.
Behalve de dingen die hij meemaakt in het lichaam van andere mensen, heeft hij ontmoetingen met Jezus en de Heilige Geest, beide in heel bijzondere gedaanten. Hij belandt in een heel extreem landschap, dat zijn hart(sgesteldheid) uitbeeldt. Door alles wat hij meemaakt komt hij tot inkeer….
Een boek dat gaat over nieuwe mogelijkheden, dat de vraag stelt: wat als je de mogelijkheid krijgt zaken in je leven te veranderen, als je bij God (na je leven) alsnog een herkansing krijgt?
Zoals gewoonlijk moet ik ergens iets van vinden…en ik zit me nu af te vragen wat ik ervan vind. Er wordt minder in gegrinnikt, dat vind ik een pluspunt. 🙂
Ik vond het een heel boeiend verhaal, het hield me vast, al duurde het wel even voor ik er “inzat”. Het zette me aan het denken, maar meer in de zin van: klopt dit? Lees ik hierover iets in de bijbel? Dat niet, naar mijn mening. Het boek zette me aan het denken, en leerde me weer eens naar mijzelf te kijken met de vraag: hoe leef ik mijn leven met God?