Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: Hiernaast

S.O.S

In de afgelopen week hadden we (= Hiernaast-team) een “regiomeeting”. Iets nieuws binnen Urban Expression. Een maaltijd met (afgevaardigden van) teams uit verschillende steden. Tijdens het eten praten over het reilen en zeilen van de diverse teams. Waar ben je God dankbaar voor, waar zou je graag verandering in zien? Lig je nog op koers, voor zover je een duidelijk doel voor ogen hebt.

Het was goed, we aten heerlijk, met dank aan ons eigen team. We hadden goede gesprekken. Er is en was heel veel om dankbaar voor te zijn. We hoorden over groeiende gemeenschappen. Bemoediging en verwachting. Blijdschap en dankbaarheid.

Er waren en zijn ook zorgen. De meeste teams hebben een thuishaven. Een veilige haven waar je op adem kunt komen en waar je bij kunt tanken. Die thuishaven heeft het Hiernaast-team niet. Gelukkig hebben we als teamleden een aantal mensen om ons heen staan die met ons mee leven,  meebidden, mee geven. Daar zijn we al jaren heel blij mee en dankbaar voor. Tegelijkertijd missen we een samenhangend geheel, waar je niet eerst heel veel uit hoeft te leggen, of je verdedigen of wat ook. Die haven… die is er niet. Dat betekent dat we nu in een boot zitten en op reis zijn. We weten wel (in grote lijnen) waar we naar toe willen. We varen, als we heel veel energie hebben. Soms dobberen we maar wat. Zijn we al heel erg blij dat onze boot nog niet gezonken is, en is dat ook het enige waar we op dat moment op kunnen letten: varen we nog? zijn we niet lek gestoten? Hebben we genoeg aan boord om verder te varen? En wie weet…. misschien zijn we intussen zover dat we moeten hozen, en zien we het zelf nog niet. En wat als een van onze bemanningsleden zo moe wordt dat er uitgestapt moet worden? Kan onze boot dan nog blijven varen? Kortom, veel vragen.

Er werd naar ons geluisterd. Er werd voor ons gebeden. Problemen opgelost? Uiteraard niet. Voor mij was deze avond zeer verhelderend. Ik zie nu beter hoe het is en dat het er is, of juist niet is. Hoe verder varen, welke route, dat weet ik (nu nog) niet. Bewustzijn van is een voorwaarde om verder te kunnen. “Dus” er zal een vervolg, op welke manier dan ook komen.

Vandaag mogen wij de brunch voorbereiden en verzorgen. Dat betekent dat ik gisteren veel boodschappen heb gedaan, dat we vanmorgen al veel broodjes hebben gebakken, eieren gekookt, tassen ingepakt hebben. Niet alleen het voedsel dat we eten is onze verantwoordelijkheid. De verdere invulling ook. Altijd leuk om te doen, en ook altijd een puzzeltje. Wat wil je vertellen?

ontbijthiernaastEn nu kunnen we terugzien op een mooie ochtend. We aten gezellig met elkaar. Zoals altijd was er eten in overvloed. Na het eten vouwden we bootjes. Bootjes? De een wist nog precies hoe het moest, een ander voelde weer trauma’s opborrelen. Hoe vervelend om het niet netjes te krijgen, terwijl je zo je best doet..

Hierna las ik een hoofdstuk uit de bijbel, Marcus vier vers 35 tot 41:

Jezus vaart met zijn leerlingen over het meer. Het gaat stormen, de boot loopt vol water. Jezus slaapt. Hij ligt achter in de boot op een kussen te slapen. De leerlingen maken Hem wakker en roepen bang: Meester, doe toch iets!

Jezus praat streng tegen de wind, de storm gaat liggen, het water wordt weer rustig. Jezus vraagt aan zijn leerlingen waarom ze zo bang zijn.

De leerlingen verbazen zich. Hoe kan het dat de wind en het water doen wat hij zegt? Ze vragen zich af: wie is toch deze man?

Jezus houdt de touwtjes in handen, ook al lijkt het of hij er niet bij betrokken is. De leerlingen roepen Hem en vragen Hem om hulp. Die hulp wil Hij geven, maar je mag er eerst zelf om vragen. De leerlingen vragen zich af wie Hij is.. dit terwijl ze toch al wel het een en ander van Hem gehoord en gezien hebben.

bootjeshiernaast

De leerlingen zijn veilig bij Hem. Dat merken ze uiteindelijk wel. Zo mogen wij ook veilig bij Hem zijn en onze angsten bij Hem neerleggen. Dan zijn die angsten misschien niet weg, Jezus kent ze wel. Ook Hij heeft angsten gekend, zo is in de bijbel te lezen.

Als einde van de ochtend, schreven we een angst in het bootje, om op die manier “afscheid” van die angst te nemen.

 

Verhuisd

Vorig jaar om deze tijd hadden we het besluit genomen geen lid meer te willen blijven van onze kerkelijke gemeente. Té teleurgesteld, te verdrietig, en soms te boos om op een goede manier lid te blijven. Ik wilde eruit. Maar wat dan? Geen idee! Natuurlijk hebben we onze brunches bij Hiernaast, (tevens mede oorzaak van de verwijdering). Niet iedere zondag is er een brunch, en dan een kerkdienst bijwonen en er bijhoren, dat was onze wens. In de thuisgemeente was teveel gebeurd om daar nog vrijmoedig naar toe te gaan.

Er kwam een tijdelijke predikant in die thuisgemeente. Iemand met goede oren en ogen. Een bidder. Zo kon er (een deel van het) puin geruimd worden. Daar waren we blij mee. Dat gaf wel wat rust en wat ruimte. Niet voldoende, in onze beleving. En als ik het zo schrijf, lijkt het of wij van alles wilden en eisten. Dat was niet zo. Wel wil ik me veilig kunnen voelen. Juist dat ontbrak toch nog, dat gevoel. En natuurlijk is dat een gevoel, mijn gevoel.

Allernaaste en ik bleven puzzelen en denken, de een meer dan de ander. Was hier nog een plek voor ons? Waarom wel? Waardoor niet? En als het hier niet is, waar dan wel? Wat is doorslaggevend in deze beslissing? Verstand? Gevoel? Plichtsbesef?

Uiteindelijk besloten we toch deze gemeente te verlaten. Met moeite en met pijn. Ooit (2005) zo enthousiast binnengekomen. Meegedaan en meegedraaid met allerlei dingen. Een plek gezocht en gekregen. Dat alles weer loslaten, dat voelt (nog steeds) zwaar, ondanks alles.

kristalkerkWe zijn nu kerkelijk verhuisd, dat wil zeggen dat we lid zijn geworden van een GKv gemeente vijftien kilometer verder op. Geen onbekende gemeente voor ons, oudste vogel en gezin wonen daar, en we zijn al jaren lid van de cantorij. Nu mogen we bij deze gemeente horen. Er is, vanmorgen in de dienst, voor ons gebeden. Voor een goede plek binnen de gemeente, voor een zegen op ons werk bij Hiernaast…..

Verhuisd

Vorig jaar om deze tijd hadden we het besluit genomen geen lid meer te willen blijven van onze kerkelijke gemeente. Té teleurgesteld, te verdrietig, en soms te boos om op een goede manier lid te blijven. Ik wilde eruit. Maar wat dan? Geen idee! Natuurlijk hebben we onze brunches bij Hiernaast, (tevens mede oorzaak van de verwijdering). Niet iedere zondag is er een brunch, en dan een kerkdienst bijwonen en er bijhoren, dat was onze wens. In de thuisgemeente was teveel gebeurd om daar nog vrijmoedig naar toe te gaan.

Er kwam een tijdelijke predikant in die thuisgemeente. Iemand met goede oren en ogen. Een bidder. Zo kon er (een deel van het) puin geruimd worden. Daar waren we blij mee. Dat gaf wel wat rust en wat ruimte. Niet voldoende, in onze beleving. En als ik het zo schrijf, lijkt het of wij van alles wilden en eisten. Dat was niet zo. Wel wil ik me veilig kunnen voelen. Juist dat ontbrak toch nog, dat gevoel. En natuurlijk is dat een gevoel, mijn gevoel.

Allernaaste en ik bleven puzzelen en denken, de een meer dan de ander. Was hier nog een plek voor ons? Waarom wel? Waardoor niet? En als het hier niet is, waar dan wel? Wat is doorslaggevend in deze beslissing? Verstand? Gevoel? Plichtsbesef?

Uiteindelijk besloten we toch deze gemeente te verlaten. Met moeite en met pijn. Ooit (2005) zo enthousiast binnengekomen. Meegedaan en meegedraaid met allerlei dingen. Een plek gezocht en gekregen. Dat alles weer loslaten, dat voelt (nog steeds) zwaar, ondanks alles.

kristalkerkWe zijn nu kerkelijk verhuisd, dat wil zeggen dat we lid zijn geworden van een GKv gemeente vijftien kilometer verder op. Geen onbekende gemeente voor ons, oudste vogel en gezin wonen daar, en we zijn al jaren lid van de cantorij. Nu mogen we bij deze gemeente horen. Er is, vanmorgen in de dienst, voor ons gebeden. Voor een goede plek binnen de gemeente, voor een zegen op ons werk bij Hiernaast…..

Wijn op de bruiloft.

Vanmorgen hadden we weer een brunch bij Hiernaast. Om de beurt verzorgen we de inhoud van de brunch. De eetbare inhoud en de ‘geestelijke’ inhoud. We zijn als team met drie stellen, en als stel verzorg je de ochtend. We volgen niet een of ander rooster of volgorde, daardoor is het iedere week weer een verrassing wat we gaan doen.
Het stel dat vanmorgen aan de beurt was, had bedacht dat we een soort detectivespel gingen doen. Huh? Wat nu? was mijn eerste gedachte.

Het was de bedoeling dat ieder teamlid een persoon uit een bijbels verhaal zou voorstellen, en dat de gasten door middel van vragen moesten achterhalen welk persoon. Het bijbelverhaal werd voorgelezen en ik wist onmiddellijk wie ik wilde zijn. Het grappige was dat ik die rol in het dagelijkse leven ook vaak pak. Het was zó herkenbaar.

We gingen naar Hiernaast en na het eten werd het spel uitgelegd aan onze gasten. De eerste ronde vragen mocht alleen met ja of nee beantwoord worden. Hm, wat antwoord je dan op de vraag: Margé, ben jij een oude vrouw? Toch maar ja geantwoord.  Het bleek wel lastig te zijn om te achterhalen uit welk verhaal wij de personen waren. Met een kleine hint lukte het.

De Here Jezus die op de bruiloft te Kana het eerste wonder verrichtte. Hij was er, en zijn moeder, een bruid, die in onze versie een bruidsmeisje bij zich had. De bruidegom was even weg, gelukkig was de ceremoniemeester wel aanwezig. Het grappige was dat we min of meer spontaan het verhaal gingen “vertellen”, toen het geraden was. Een ieder zat in zijn rol en vertelde vol vuur: Maria die dacht dat zij alles moest regelen, Jezus die haar tot kalmte opriep, een verbaasde ceremoniemeester, een blije bruid.

Bijzonder dat Jezus zijn eerste wonder op deze manier verrichtte. Hij gaf feestvreugde en blijdschap. Hij vulde de mensen met plezier en liefde.

 

foto van de Mariamonologen. ( zie blog https://maahtje.wordpress.com/?s=mariamonologen+&submit=Zoeken)

 

Terugblik

Op tv word je overvoerd met terugblikken, op de radio tiert de top 2000. Af en toe luister ik naar die top. (op dit moment luister ik naar Janis Joplin, jeugdsentiment). De tv-terugblikken laat ik aan me voorbij gaan. Te confronterend. Zoveel verdriet en ellende. Moeilijk om daar naar te kijken en het echt tot je door te laten dringen. Het levert zoveel vragen op. Waarom gebeurt dit allemaal? Weer zoveel mensen in verdriet gedompeld, door weer een vliegtuigramp. Zondag merkten we hoe verschillend kinderen ermee om kunnen gaan. Zat de ene kleinzoon te puzzelen waarom er zoveel ruzie in de wereld is. en vooral ook, waarom God er ‘niets aan doet’, ik ben wel christen oma, maar ik snap er niets van…. de ander noemde het het plan van God en accepteerde het op deze manier.

Terug van de grote wereld naar onze kleine wereld. Het jaar waarin ik zestig jaar mocht worden. De viering van die dag verliep iets anders dan we ons voorgesteld hadden.

Het jaar waarin een diagnose werd gesteld bij geliefde. Bijzonder dat dat op zijn leeftijd gebeurde. Het gaf en geeft wel rust om te “begrijpen” waardoor dingen gebeuren, en vooral, waardoor ze niet gebeuren. Het leverde begrip op.

Het jaar van de ziekte van Lyme. Iets wat veel impact had en heeft. Gelukkig is er verbetering (geweest), maar we hopen op en bidden voor volledig herstel van zicht. Begin volgend jaar zijn de volgende controles.

Het jaar van groei bij Hiernaast. Waar we heel dankbaar voor zijn! Het is gaaf om daar te zijn en relaties te zien groeien. Tegelijkertijd levert het verdriet op, tenminste, bij mij wel. Verdriet om reacties, en verdeeldheid die ontstaat.

Het was het jaar waarin ik het haken (her) ontdekte. Het is heerlijk om te doen, rustgevend. De enige stress die het opleverde was de overvloed aan patronen en  mogelijkheden. In 2015 hoop ik in ieder geval (opnieuw)  een deken te haken.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het was het jaar dat veel spanning opleverde voor ons bedrijf. De transitie van de AWBZ naar de WMO. Onvoorstelbaar hoeveel (extra) werk dit oplevert. De hoeveelheid werk is ongeveer gelijk aan de onzekerheid die er nog is. Lang leefde ik in de veronderstelling in 2015 geen baan meer te hebben. Zoals het er nu uitziet, is dat er in 2015 nog wel. In dit jaar gaan gemeentes kijken hoeveel begeleiding etc. mensen nodig hebben. De uitkomst daarvan is ongewis. wel zeker is dat er fors bezuinigd gaat worden. Ik heb bewondering voor de manier waarop onze directie met de onzekerheid en de hoeveelheid extra werk is omgegaan. Hoe het ook verder gaat in 2015, zij hebben alles op alles gezet!

Het was het jaar waarin vriendschappen bleven bestaan, Goddank! Waarin relaties hersteld mochten worden. Waarin ik God mocht blijven zien, ondanks alles.

Hij is erbij!

Afkondiging

Vanmorgen werd ik wakker met zo’n zeurig gevoel in me. Ik hoef nooit na te denken wat ik op een dag moet doen, of wat er op een programma staat. Het zit in mijn hoofd, en ik stap meestal geheel voorgeprogrammeerd mijn bed uit. Vanmorgen had ik niet zo’n zin in de dag.

Er zou een verklaring voorgelezen worden in de kerk. Een verklaring waarin onze namen niet genoemd werden, maar die wel over ons ging. Er stond in dat de kerkenraad ons nu op dit moment niet kan en wil ondersteunen bij ons werk bij Hiernaast, waar wij wel om gevraagd hadden. De gemeente werd opgeroepen tot gebed.
Dat kwam zo: al een tijd zijn wij op zondag meestal niet in onze ‘eigen’ gemeente te vinden, maar bij Hiernaast. We houden daar op zondag een brunch, zo proberen we iets van Gods liefde en grootheid te laten zien. Dat doen we door er te zijn, door een Bijbelverhaal te vertellen, door een werkvorm te doen. We voelen dit als onze roeping. We voelen ons gezegend door wat er gebeurt tijdens die brunches. Hiernaast bestaat al een jaar of drie. Vanaf het begin hebben we geprobeerd te overleggen met de kerkenraad van onze gemeente. Lange tijd was er onduidelijkheid. Was onze vraag niet helder?

We hebben om steun en ondersteuning gevraagd van kerkenraad en gemeenteleden. Dat lag moeilijk, op de een of andere manier. Gesprekken werden met ons gevoerd en af en toe ook over ons. Er is verschil in inzicht op een aantal punten. We komen er met z’n allen niet uit, helaas.
Daarom besloot de kerkenraad een verklaring voor te lezen om soort duidelijkheid te creëren,  en in een kerkdienst voor dit hele gebeuren te bidden. Dat was dus deze ochtend. Wij waren er niet, want we zaten aan de brunch. Er is gebeden. Er werd opgeroepen tot gebed.

Dat bidden gebeurde vanmiddag. Een aantal lieve vrienden kwam bijeen, met hen hebben we gebeden en gedankt voor Gods grootheid, voor zijn werk, voor zijn liefde, voor de gemeente, voor de kerkenraad, voor ons. Het was goed!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén