euthanasieloesjeWat een idee, een week van de euthanasie. Die nog tot 20 februari duurt. Wat moet je ermee en wat is de bedoeling? Meer bekendheid geven? Nog eens hameren op het aambeeld van zelfbeschikking?

In het Nederlands Dagblad van zaterdag 13 februari stond te lezen dat christenen meer begrip krijgen voor euthanasie. Maar wat is dat meer begrip, vraag ik me af en heeft dat dan gevolgen in de omgang met euthanasie? Gesteld werd: “christenen realiseren zich gewoonweg dat er heel nare lijdenswegen bestaan”. De wereld verandert en christenen veranderen mee. Hoever gaat dat mee veranderen?

Gisteravond zag ik de documentaire over de Levenseindekliniek op tv. Deze documentaire was bedoeld als kunstzinnig document, zo vertelde de directeur van de kliniek vanavond bij de wereld draait door.

In die documentaire werd het verhaal van drie mensen verteld, die alle drie graag wilden sterven. De behandeling bestond uit euthanasie. Ik vond het een schokkend verhaal. Het uitzichtloze lijden (=voorwaarde om te mogen euthanaseren) bestond bij alle drie uit geestelijk lijden. De ene mevrouw was 100 en klaar met  leven, een man van in de 60 werd geregeerd door zijn dwanggedachten en -handelingen. Een mevrouw, ook 60-er, had een bijzonder soort dementie, waardoor zij steeds minder woorden kende en herkende. “Huppakee” dat was wat ze wilde, huppakee weg. Alles was huppakee. En huppakee, weg, stond keurig gepland in de familyplanner. Haar liefhebbende echtgenoot vroeg met tranen in zijn ogen om begrip voor de zieke, en dat we nu eens niet aan ons zelf zouden denken. Hoeveel begrip voor de zieke uit zijn eigen woorden sprak: “Als zij in een tehuis moet worden opgenomen ga ik niet naar haar op bezoek, want ze is zichzelf niet meer en kent me niet meer, is alleen nog een lege huls”, mag de lezer zelf invullen.

We mochten getuige zijn van het sterven van deze mevrouw. Als kunstuiting?

Ik keek met droge ogen en volle verbazing. Intussen volgde ik de discussie en reacties op Twitter. #levenseindekliniek was trending topic. Naarmate de uitzending vorderde gevolgd door #huppakee. Op Twitter sprak men algehele bewondering uit voor de artsen en verpleegkundigen die zulk moeilijk en zwaar werk hebben. Geweldig wat deze mensen doen! Een enkeling die een andere mening had, werd weggezet als, ja wat?

Het taalgebruik in deze docu was uitermate verhullend. De mensen gingen op reis, vlak voor het toedienen van het dodelijke middel werd hen een goede reis gewenst. Euthanasie heette een behandeling. De randen van de wet moeten worden opgerekt. Euthanasie is een recht, en de artsen die er niet aan mee wilden (konden) werken, die hadden er echt niets van begrepen.

Nog een paar dooddoeners, die ik veel vaker tegenkom: “Daar herken ik me niet in”. Tja, dat is voldoende om verder geen argumenten meer nodig te hebben. Of je benoemt iets als “beneden alle peil”, en ook dan ben je klaar met je argumenten.

Afgelopen zondag was het tweede deel van een serie op tv: Langs de oevers van de Yangtze. Boeiende beelden en gesprekken. Er was een gesprek met een ‘brugwachter’. Deze meneer probeerde mensen te redden die van een enorm hoge brug wilden springen omdat zij het leven niet meer aan kunnen. In de loop der jaren heeft hij heel wat mensen kunnen weerhouden van hun sprong. De man geeft ze te eten en drinken, de warmte van een bed, de warmte van aandacht. Het kost hem veel moeite, zijn huwelijk en zijn gezondheid. Hij verdrinkt het verdriet van de ander.

En wie is hier nu de barmhartige samaritaan?