Deze blog is geschreven in het kader van de #bloghop juni. 
Mijn inzending over dankbaarheid was de winnende inzending. (van drie inzendingen). Nu mocht ik het onderwerp voor de volgende hopper kiezen, en mag ik vervolgens ook nog eens bepalen welke inzending de winnende van juni is. Wil je meedoen? Leuk, hoe meer hoe beter! Schrijf op je eigen blog een verhaal, en meld dat in een reactie onder deze blog.De uiterste inzenddatum is 29 juni.
Op 30 juni ga ik met mijzelf vergaderen om de winnende inzending te kiezen.De prijs is roem in christelijk blogland, en het organiseren van de volgende bloghop.
Goed, nu verder! Om de spanning niet al te lang op te voeren, maakte ik het thema alvast bekend: afscheid.
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik op de gedachte kom, dat afscheid bijna onlosmakelijk verbonden is met verlies…..
In mijn werk heb ik de afgelopen jaren veel met afscheid te maken gehad. Soms nam ik zelf afscheid: na een tijd van begeleiding is het goed om uit elkaar te gaan, wegen te laten scheiden. Dat is de ‘normale’ gang van zaken. Ik loop een tijdje, of een tijd mee met iemand die Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) heeft. Samen zoeken we naar een goede balans voor de energie huishouding. Samen praten we over hoe het leven nu is, na het ontstaan van het letsel. (door welke reden dat hersenletsel dan ook is ontstaan, dat maakt niet eens zoveel uit).
Het leven na het ontstaan van letsel is vaak een leven waarin afscheid genomen moet worden. Van allerlei dingen, van dromen, en soms van mensen en soms van zichzelf. Soms veranderen mensen zo door letsel, dat ze zichzelf niet meer herkennen. Dan moet je leren leven met je nieuwe ik.
Heel veel mensen die letsel hebben, moeten afscheid nemen van hun werk. In het begin, na het ontstaan van het letsel, wordt gedacht dat werken wel weer mogelijk is. Na revalidatie wordt de draad weer opgepakt, en verder gegaan waar je gebleven bent. Dat is de gedachte, en zo wordt het nog te vaak zo voorgespiegeld in revalidatie. Helaas is dit (veelal) een illusie en is werken niet meer mogelijk.
Afscheid nemen van je werk heeft enorm veel impact. Je bent je ritme en structuur kwijt. Werk geeft (vaak) zin aan je leven, geeft voldoening, je doet er toe. Vooral dat er toe doen, is van belang. Ik zie het steeds opnieuw, die zoektocht, het verdriet van mensen als ze hun werk kwijtraken. De ontreddering soms, de vraag naar de zin van het leven. Of de vraag: voor wie of wat leef ik nog?
Het samen zoeken naar zinvolle alternatieven is eveneens onderdeel van de begeleiding. Het is bijzonder om (soms) onvermoede talenten te ontdekken en daarmee aan de slag te gaan. Niet altijd lukt dit, en blijft er veel pijn, om alles wat gemist wordt.
Vorige week nam ik afscheid van een van mijn klanten. We mochten elkaar een paar jaar ontmoeten. Het was klaar, en het was goed. Een afscheid zonder pijn.