In dit fraaie huis bracht ik het afgelopen weekend door. Samen met veertien vrouwen. Het werd op geen enkel moment een kippenhok, integendeel. Het was gaaf! Dit is huize Doornenburg, het hoort bij de priorij Emmaus in Maarssen. Hier ben je echt uit de wereld. Geen tv, geen internet. (afkicken dus) De eerste avond was er een workshop schrijven: “Luisteren naar je pen”. Niet helemaal onbekende stof voor mij. Zaterdagochtend zat ik al vroeg in de kerk, om de ochtendviering mee te maken. De middagviering heb ik ook nog meegemaakt, daarna stopte ik. Anderen vonden het erg mooi, het lukte mij niet zo goed door alle vormen heen te kijken. Vormen en rituelen was het enige dat ik zag.. zodat ik nog geen eucharistieviering meegemaakt heb.
Het weekend was een mix van tijd voor jezelf en gezamenlijke tijd. We wandelden, ontwarden knopen van elkaar. (soort van “intervisie”). We gaven elkaar kadootjes. Vooraf was gevraagd of we voor iedereen iets mee wilden nemen. Mooi om te ontdekken hoe creatief mensen zijn. De een had een mooie kaart voor iedereen meegenomen, een ander een kaars, een derde een gehaakt vlindertje. Nog veel meer leuke dingen had ik in mijn tas toen ik weer naar huis ging.
De tijd alleen was heerlijk! Ik dook in mijn nieuwste boek, waarvan de ‘recensie’ nog wel zal volgen. Ik zat achter mijn internetloze laptop, om te schrijven. Heerlijk om dat ongestoord te kunnen doen.
Het is heel bijzonder om op vrijdagavond aan zo’n weekend te beginnen en niemand te kennen. Na die paar dagen weet je alle namen, en veel verhalen. Wat een bijzondere dingen hoorde ik. Er waren ontmoetingen die geen toeval konden zijn. Er was herkenning en erkenning. Geweldig om zo met elkaar in gesprek te zijn, nog geweldiger om een paar dagen extra dicht bij God te leven. Extra in de zin van meer tijd en ruimte hebben, (maken), dan anders. God was erbij en zal bij ons blijven.
Zondagavond reed ik weer naar huis, met een opgeruimd hoofd, een gevuld hart en een volle tas. Ik werd liefdevol opgewacht door geliefde, de dag kon niet meer stuk!