Zondag zag ik op twitter een mooie tweet voorbijkomen: “vandaag op weg naar Utrecht, om daar mijn maiden preach te houden”. Janneke Burger heeft in de afgelopen weken toestemming om te preken gekregen. Nu zou zij haar eerste preek houden. Die wilde ik dan wel graag horen. De preek was snel gevonden, nogmaals hoera voor het internet. De preek ging over Johannes 4. De ontmoeting van de Here Jezus met de Samaritaanse vrouw. Een onderwerp waar al heel vaak over gepreekt is. Dit was een preek met als thema: God in het alledaagse, een thema waar (kennelijk) de hele maand over gepreekt was.

Allereerst deed het me toch best wel wat, een vrouw in onze kerken horen preken. Overal en nergens hoorde ik weleens een vrouwelijke spreker, in een kerkdienst van “ons” had ik het nog niet meegemaakt. Nu had ik geen beeld, alleen geluid. Ik vond het mooi totaal geen preektoon te horen, wel een soort natuurlijk verhaal dat zich ontrolde.

Wat ik er uit meegenomen heb…

In het eerste deel van de preek werd gezocht naar waar mensen God in het alledaagse zien. Ook Janneke zelf gaf een aantal voorbeelden van waarin zij God in het dagelijkse leven kan ontmoeten.

Het slot van de preek ging over ontvankelijk zijn voor de Geest van God. Opmerken wat er gebeurt. De valkuil is God alleen in grootse en bijzondere gelegenheden te “herkennen”. De kunst is juist God te zien in de alledaagse dingen.Behalve ontvankelijk zijn voor de Geest, is God te vinden in waarheid. (in Johannes 4 vers 24 staat: God is Geest, dus wie Hem aanbidt moet dat doen in Geest en in waarheid”.

Gevoelig zijn voor de Geest, en ook bidden in waarheid. Dat kan massief klinken. Toch staat er in datzelfde hoofdstuk dat God de Vader mensen zoekt die hem zo aanbidden. Waarheid is dus belangrijk. Dat betekent God zoeken en ontdekken in zijn woord. Zoeken wat Hij voorheeft met deze wereld en met ons.

En nu

Deze dagen zijn allernaaste en ik een paar dagen op vakantie. Aan het uitwaaien. Een beetje uitrusten, een beetje terugkijken, een beetje vooruitkijken. Vorige week nam allernaaste afscheid van zijn werk. Pensioengerechtigd, zoals dat dan heet. We mochten een mooie afscheidsreceptie meemaken. Goede en mooie woorden in ontvangst nemen. Genieten van een prachtig lied voor vier mannen en drie vrouwen. ’s Avonds nog met de hele club uit eten.

Nu breekt er een nieuwe levensfase aan, zoals dat zo mooi (en cliché) gezegd wordt. Afscheid nemen is en blijft bijzonder. Draadjes worden doorgeknipt. Structuur verdwijnt. Onduidelijk is wat er voor in de plaats komt. Dat vinden we allebei best wel spannend. Het is een soort heruitvinding van onszelf en onze relatie.

Gisteravond aten we buiten onze (vakantiedeur). We praatten nog wat na over de preek van Janneke. Hoe doe je dat dan, gevoelig zijn voor de Geest? Ben je dan niet alleen maar bezig alles wat er gebeurt geestelijk te duiden? We bedachten dat dat ook juist de bedoeling was, God juist ook in de dingen van alledag te blijven zien. Niet alleen maar op zondag, ook / vooral in de dagelijkse dingen.

Plotseling hoorden we een liedje tijdens het eten. Een liedje van heel erg vroeger. Uit de tijd dat we elkaar net kenden, net verkering hadden. We bedachten dat dit best bijzonder was. Een liedje uit onze begintijd, dat nu na zoveel jaren ineens weer opplopt, op een soort kruispunt in ons leven. Zo komen dingen bij elkaar. De start van ons samen leven, en nu een nieuw begin.

de preek is hier te vinden,