Vroeger was ik altijd bang dat de Russen ons land zouden bezetten en dat geloven dan verboden zou zijn. Wat zou ik dan doen, wat zou ik dan durven? Dit was echt een kinderangst van mij. In de loop van de tijd verdween de angst voor Russische overheersing. Gisteravond zag ik een film die toch wel weer een angst naar boven liet komen: Silence. Ik twijfelde lang of deze film echt wilde zien. Ik las er een aantal artikelen over. Allemaal even boeiend, (met dank maar weer aan  het Nederlands Dagblad) Ik twijfelde of ik bijna drie uur naar veel zware en moeilijke dingen kon en wilde kijken.

Gisteravond ben ik toch gegaan. Een adembenemende en hartslagverhogende film. Boeiend vanaf de eerste beelden. Geweldig mooie beelden van de natuur in Japan. Geweldig heftige beelden van alle pijn en martelingen die mensen ondergingen omdat zij hun in geloof in God vasthielden. Confronterend. De zielsvragen en zoektocht van de priester om wie dit verhaal draait kwamen erg dichtbij. Zó voorstelbaar!

Het verhaal speelt in de 17e eeuw, in Japan. Kort gezegd: twee priesters gaan in Japan op zoek naar een andere priester, die, zo wordt gezegd, het christelijke geloof heeft afgezworen. Verzaakt, zoals in de film steeds wordt gezegd. De priesters ontmoeten wel christenen, die allemaal vuurbang zijn voor de vervolger. Terecht, zo blijkt in de loop van het verhaal. De ene priester overlijdt al vrij snel, de ander gaat op pad. Hij wordt gevangengezet. Hij wordt zelf niet (fysiek) gemarteld, maar moet aanzien hoe anderen lijden. Regelmatig heeft hij gesprekken met de grote opdrachtgever voor de martelingen. Hierin rollen de spitsvondigheden van beide over elkaar.  Deze gesprekken zijn uiteraard bedoeld de priester zijn geloof te laten verzaken. Doet hij dit niet, dan lijden anderen daar onder, lijden tot in de dood.

Uiteindelijk zet ook deze priester zijn voet op een afbeelding van Jezus, waarmee hij aangeeft Jezus los te laten.  Hierdoor worden anderen gered.

Ik heb geboeid zitten kijken. Al kon ik het af en toe niet aanzien. Nu nog spoken er beelden door mijn hoofd. Denk ik aan de stilte van God, zoals die ervaren is door de priester. Zie ik zijn verdriet en pijn. Realiseer me dat zijn geloof in de loop der tijd een verandering ondergaat. Eerst een zeer stellig weten, en uitvoeren van alle rituelen. Daarna veel dichterbij en dieper.

In de film benoemt degene die de macht heeft (de veroordelaar, ik ben de titel kwijt) de cultuur van Japan. Hij stelt dat het volk helemaal geen nieuwe godsdienst nodig heeft. Het christendom zou wezensvreemd zijn voor Japanners, zo vindt hij. Het geloof kan hier niet groeien, het belandt in een moeras en schiet geen wortel. Dat kan zo zijn, zeker is dat er werkelijk alles aan is gedaan om te voorkomen dat het ooit wortel zou schieten. In hoeverre dat echt succesvol is geweest, weet ik niet.

Mijn hoofd is nog vol, mijn slaap was onrustig, de vraag uit mijn jeugd komt weer naar boven….. ondanks dat ben ik blij dat ik deze film gezien heb.