Gisteren gingen we hier naar de kerk. Wat was het mooi en goed om hier te zijn! Gewoon in een kerk zijn waar niemand jou kent en waar jij niemand kent. Geen labeltjes, geen etiketjes, geen oordelen. Gewoon zitten en meedoen…zingen, luisteren, bidden.

De preek ging over Jona, de laatste uit een serie, die vast wel ergens terug te luisteren is. De predikant kenden we nog uit zijn tijd in ons eigen stadje. Beetje ouder geworden, net als iedereen, voor het overige nog even inspirerend. In Jona 4 gaat het over Jona die boos wordt op God. Eerst vindt Jona het maar niets dat God de stad Nineve spaart en niet verwoest. Jona had allang bedacht dat God niet zou doen wat Hij eerst had gezegd. God kan dus blijkbaar van “gedachten” veranderen.. Dat gaf mij stof tot nadenken over mijn beeld van God.

God laat een boom groeien, waar Jona schaduw van ontvangt. Die boom stort ook weer heel snel in, na ingrijpen van God. (God stuurde een worm) Jona kan dit niet hebben en gaat verder met z’n gemopper. Alsof hij recht had op die schaduw. De vervolgvraag voor nu was: in hoeverre vinden wij dat we ergens recht op hebben en wat kunnen we missen? Dit werd gekoppeld aan de ellende van vluchtelingen. Zo makkelijk een ver van mijn bed verhaal. Wat kunnen/ willen we missen? Wat kunnen/ willen we doen?

IMG_1426

’s Avonds maakten we een Taizé viering mee, in de grote of St.Bavokerk. Supermooie kerk, enorm groot. De viering was bijzonder en mooi. Een aantal liederen kenden we, mooi om mee te kunnen zingen.

Een verstilde viering: alleen liederen en gebeden en stilte.

Deze tekst sprak me het meeste aan:

“Bless the Lord, my soul, and bless God’s holy name. Bless the Lord, my soul, who leeds me into life.”