Wat getwitter en berichtjes tussen achterneef en mij leverde vorige week in eerste instantie een “potloodafspraak”op. Die afspraak werd uiteindelijk een pennenafspraak. (ik schrijf met een potlood in mijn agenda, omdat afspraken bij mij vaak veranderen). Die pennenafspraak was afgelopen woensdag en de ontmoeting was in Apeldoorn. Ongeveer het midden van onze woonplaatsen. Het doel was, naast ontmoeting, het bekijken van de film Dark Waters. Allebei hadden we de film Just Mercy gezien, allebei waren we onder de indruk van die film. En we vonden dat we deze film dan ook moesten zien. Beide films gaan over de strijd die een moedige advocaat aangaat met de gevestigde orde. In beide films overwint de advocaat. Beide films zetten aan het denken.

Dark Waters gaat over de strijd, die uiteindelijk twintig jaar zou duren, van een advocaat, Rob Bilott,  tegen de chemiegigant DuPont. Hij is net aan een carrière begonnen als zijn hulp wordt ingeroepen door een boer. Een boer die radeloos is omdat zijn land vergiftigd wordt, zijn koeien agressief worden, en doodgaan. In eerste instantie heeft Rob Bilott er geen zin in. In de loop van de tijd bijt hij zich steeds meer vast in deze zaak. Een zaak die uiteindelijk meer dan vijftien jaar duurt. Een zaak die enorme spanningen in het leven van de advocaat oplevert, spanningen in het advocatenkantoor, in zijn huwelijk en die grote invloed hebben op zijn gezondheid.

Het chemiebedrijf heeft veel vuil gestort, vuil dat chemische stoffen bevat. Deze stoffen kunnen kanker veroorzaken. Die stoffen zijn dus voor mens en dier zeer schadelijk. DuPont moet uiteindelijk gigantische bedragen aan schadevergoedingen betalen.Op zich terecht, die schadevergoedingen, maar wat heb je aan geld als je ziek bent, of grote kans hebt om ziek te worden? Want die kans bestaat.

Het angstaanjagende (vond ik) is wel dat de stof waar het om gaat teflon is. Een stof die algemeen bekend is. En nog angstaanjagender is dat uit de film blijkt dat DuPont willens en wetens door is gegaan met het storten van vuil, en produceren van goederen, terwijl het bij hen allang  bekend is dat het zeer ziekte verwekkend is.

Na afloop van de film gingen we nog een hapje eten. Op de een of andere manier ontkwamen we niet aan het vergelijken van beide films. Beiden vonden we dat de film Just Mercy dichter onder je huid gaat zitten, al wisten we niet zo goed waardoor. Maar beide films zijn indrukwekkend en zetten je aan het denken. Hoe gaan we met elkaar om, hoe gaan we met de schepping om?

Kortom, genoeg gespreksstof. Niet alleen de films, ook boeken en muziek waren gespreksonderwerpen. Grappig dat de een heel enthousiast was over een boek, en de ander er vraagtekens bij had. Ach, zo leer je weer van elkaar.

Ik blijf nog wel puzzelen over de film. Ontluisterende beelden over onze omgang met de schepping. De schepping als afvalbak, om maar zoveel mogelijk geld te verdienen, zo lijkt het. Een van de stoffen waar het in de film over gaat, is onlangs ook in Nederland in het nieuws gekomen: PFAS. Het is een onderdeel van veel stoffen die overal voor gebruikt worden. Ik was al eens van plan om mijn teflon pannen te vervangen, maar nu zit ik me af te vragen wat er dan gebeurt met stoffen uit mijn oude pannen…