Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: kerk

Kerk in beweging

In de afgelopen weken was de kerk (weer) vaak onderwerp van gesprek/ artikelen in kranten (met name Nederlands Dagblad)  en op social media. Gretig las ik een en ander. Soms met gefronste wenkbrauwen, soms geroerd. Al met al veel stof tot nadenken. Ik wil een en ander bij langs lopen en  mijn gedachten/ gevoelens daarbij delen.

De artikelen: op 30 december stond er een interview in het Nederlands Dagblad met Corstian van Westen. Hij was vier jaar kerkloos , voerde daar gesprekken over  met ‘lotgenoten’ en schreef uiteindelijk een boek over dit onderwerp.(Adieu Kerk! Adieu God? ) In de kranten van 2,3 en 4 januari volgde een correspondentie tussen een kerkverlater en een kerkblijver. Op Twitter vlogen de tweets over dit onderwerp heen en weer.

Robert Roth schreef een artikel op zijn website over “zittend geloven”, een pleidooi voor meer beweging tijdens kerkdiensten. Hier te vinden. In het Nederlands Dagblad van zaterdag 4 januari stond een artikel over een werkgroep binnen de Gereformeerd vrijgemaakte kerk in Spakenburg. Daar willen ze graag (terug?) naar klassieke diensten.

En tussen dit verbale gebeuren in keken wij de film: “the two popes”.

De artikelen:

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik van het eerste artikel, over “opgelucht kerkloos christenzijn” denk of vind. (en ik vind dat ik wel overal iets van moet vinden)  De schrijver raakte teleurgesteld, vrienden verlieten de kerk, en zij gingen daarna ook weg. Uiteindelijk werd in hun woonplaats een nieuwe kerk gesticht, en daar zijn ze nu lid van. Misschien moet ik het boek lezen om het beter te begrijpen, misschien is het een generati ding, dat kan, ik werd in ieder geval niet erg geraakt door dit verhaal.

Dat werd ik wel door de eerlijke briefwisseling tussen Jeanette Westerkamp en Elsa Eikema. Jeannette is voor mij vooral bekend vanuit de New Wine conferenties, waar zij en haar man de grote aanjagers in Nederland zijn geweest. Elsa is een aanjager van het Graceland festival.

In de eerste brief vertelt Elsa haar verhaal. Een verhaal over een buurthuis, missionair bezig zijn, daardoor (??) vervreemd raken van de thuisgemeente, de ‘gewone’ kerkdiensten steeds lastiger vinden en tenslotte verwijdering met de reguliere gemeente, en tenslotte, niet verder uitgewerkt waardoor, vertrek uit het missionaire gebeuren. Tranen in mijn ogen, zoveel herkenning!

Met dit verschil dat wij uiteindelijk wel weer in een ‘reguliere’ gemeente instapten. Al was het in het begin weer heel erg wennen om een kerkdienst zittende mee te maken. Onze diensten waren iets beweeglijker.

Jeannette en Elsa laten in de brieven (6 in totaal) hun hart zien aan elkaar. Ze luisteren en bevragen.Er was eerlijkheid, geen veroordeling. Eveneens nadenken over wat een kerk is, wat je kunt vinden en brengen. Verbinding als sleutelwoord. Dit vond ik mooie gesprekken, zonder dat er een gezamenlijk slot communiqué uitgegeven werd.

Deze blog heet Kerk in beweging. Binnenkort het vervolg: beweging in de kerk.

Philomena

“Ik ben boos!”

“t Jonge, wat vermoeiend voor je!”

 

Deze woorden bleven hangen na de film die ik gisteren zag. Wederom in het plaatselijke filmhuis. Een film die gebaseerd is op een ware geschiedenis. Een geschiedenis van machtsmisbruik en onderdrukking. Een film over gewone mensen en snobs. Verbijsterend wat er in naam van God gedaan en misdaan kan worden.

Een moeder op zoek naar haar zoon die ze af moest staan en nooit meer mocht zien. Een wijze moeder, zonder veel intellectuele bagage. op reis met een snob, afkomstig van Oxford. Samen op reis, wat hilarische en ontroerende situaties oplevert. Hij leert van haar en zij leert van hem. Uiteindelijk kon de moeder de mensen (het kerksysteem) vergeven, tot verbazing van haar reisgenoot.

WWJD?

Een aantal jaren geleden waren deze armbandjes  hot, of ze dat nu nog zijn weet ik eerlijk gezegd niet. WWJD staat voor: wat would Jezus do?

wwjd   Tijdens de opleiding die ik een aantal jaren geleden volgde (GPW), werd in een van de    lessen aandacht besteed aan dit fenomeen. De vraag werd gesteld of het  werkelijk mogelijk was.  Je afvragen wat Jezus zou doen. Uiteraard is het niet alleen de bedoeling je af te vragen wat Jezus zou doen, maar meer nog: wat ga jij doen? In die les werd aangegeven dat dat best een beetje hoogmoedig kon klinken. Alsof wij, mensen hier op deze aarde, zomaar zouden kunnen doen wat Jezus ook deed.. een waarschuwing was toch wel het minste wat kon klinken…

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder. Ben ik meer gaan nadenken, ben over sommige dingen anders gaan denken. Zit me nu dus af te vragen in hoeverre die waarschuwing terecht was?

Ik herinnerde me die armbandjes weer doordat ik vandaag een artikel in de Trouw las. Ik kan het digitaal niet terug vinden, dus geen linkje. Het artikel gaat over een abortuskliniek die in Houten geopend wordt. Die kliniek komt in een bestaand gebouw, en dit gebouw staat… naast een kerkgebouw. Een kerk dat toebehoort aan de gereformeerde gemeente. De gemeenteleden zijn hevig verontwaardigd, dat er een abortuskliniek naast hun kerk komt. De voorzitter van de kerk wil in gesprek met de directeur, om zijn verontrusting duidelijk te maken. Hij vraagt zich af hoe je op dit idee komt. “Een abortuskliniek naast een kerk, hoe verzin je het? Je zet toch ook  geen varkensslachterij naast een moskee?”

Gelukkig worden er wel pastorale gesprekken aangeboden aan de vrouwen die de kliniek bezoeken. Ook (of misschien zelfs?, mijn toevoeging) nadat ze de abortus hebben laten uitvoeren. Wij zijn er voor alle mensen in nood. De kerkdeuren staan open voor die vrouwen. Het gaat namelijk in tegen alle principes als de kerkmensen naar de kliniek toe zouden gaan, de dames moeten zelf maar naar de kerk gaan.

En ja, toen ik dit gelezen had, bekroop met toch werkelijk de vraag: wat zou Jezus doen?

‘Kerk tussen muren en mensen’

Gisteren bezocht ik een congres dat deze naam had: kerk tussen muren en mensen. Het congres was georganiseerd in opdracht van de redacties van de bladen “Opbouw” en “De Reformatie”. Ik vraag me af hoeveel belletjes gaan rinkelen, bij deze bladtitels? Twee kerkelijke bladen die veel invloed hebben (gehad, denk ik…) De Reformatie uit de “vrijgemaakte” hoek, Opbouw uit, wat vroeger buiten verband heette, en nu Nederlandsgereformeerde kerken zijn. In de zestiger jaren vorige eeuw woedde een hevige kerkstrijd. De zoveelste en nog steeds niet de laatste. Het was bijzonder dat dit congres georganiseerd kon worden. De bezoekers hadden grotendeels dezelfde haarkleur als ik heb. Er waren nogal wat predikanten aanwezig. Ik meende zo af en toe uit de reacties de kleur en smaak van de bezoekers te herkennen. Het was een stevig programma: twee sprekers, twee workshops en tot slot nog een sprekerd.

Eén van de workshops had als titel: Flexibel met de Heer voor ogen. Ik vond dat een mooie titel. Flexibel zijn, kan dat? Ja, het kan, en het mag ook. (of moet het zelfs?) “Wij, gereformeerden houden van duidelijkheid”, werd geponeerd. We denken die duidelijkheid nogal eens rechtstreeks uit de bijbel te halen. “Dus” kunnen we niet veranderen… De workshopleider Ad de Boer had een mooie indeling gemaakt, namelijk vijf bedrijven:

1e : de schepping, 2e : de zondeval, 3e: Israël, 4e: Jezus op aarde en dan het vijfde bedrijf..: het nieuwe testament en de kerkgeschiedenis. De eerste vier bedrijven zijn afgerond, het vijfde deels, het nieuwe testament is afgesloten, de (kerk) geschiedenis is nog in gang. Daar zijn wij met z’n allen deel aan. Daar mogen we mee bezig zijn. We denken misschien dat bijvoorbeeld de inrichting van een kerkdienst voorgeschreven is. De enige rechtstreekse verwijzing naar samenkomsten is te vinden in 1 Korintiërs 14, vooral vanaf vers 26. Overigens wel een beetje anders dan wij gewend zijn… Het punt is dat wij een traditie volgen in onze diensten. Op zich is er niets mis met tradities, maar we mogen de traditie niet als wet verheffen. We kunnen er kritisch naar kijken, dit is dan het vijfde bedrijf dat geschreven wordt. Geschreven met de wijsheid die al in de eerste bedrijven tot ons gekomen is.

Was de intentie van deze workshop dat we “dus” alles maar overhoop moesten gooien en wegdoen en al onze wielen opnieuw uitvinden, zoals de angst was? Volstrekt niet! We zijn vrij en geen slaven meer. In het oude testament waren alle ceremoniën voorgeschreven en uitgewerkt, nu hebben wij zelf verantwoordelijkheid. Als blijkt dat bepaalde zaken niet meer werken, hebben we de vrijheid die te veranderen. Bijvoorbeeld de structuur van een kerkenraad. Ik vond het mooi en verhelderend. Zit me dan wel af te vragen hoe iets dergelijks in de praktijk zou werken… die kerkorde… hebben we toch teveel dingen dichtgetimmerd?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén