Tag: kijken

Kijken en zien

Op mei 10, 2014

In Kleinkinderen, Leven als kind van God, Persoonlijk

Donderdag was mijn ‘oppasdag’. De eerste dag dat Floor alleen thuis was, grote broer Mees gaat ook al naar school. Voorlopig alleen ’s morgens, zodat hij ’s middags nog een flinke dut kan doen en de dag op een beetje redelijke manier door kan komen. Mees gaat met plezier naar school en heeft zijn plekje in de groep gevonden. Zijn dut leverde enige strijd op: eerst wilde hij niet slapen, vervolgens kostte het veel moeite om weer wakker te worden.

Dit was de week voor moederdag, dan kan niemand ontgaan zijn. Op school werd er hard gewerkt aan mooie kado’s. Vrijdag mocht Mees het mee naar huis nemen. Ik vroeg hem wat hij gemaakt had en er volgde een uitgebreide beschrijving. Uit privacyoverwegingen kan ik daar nu niet verder op ingaan. Wel zei hij dat mama wel naar het kadootje mocht kijken, maar dat ze het niet mocht zien… Hij wist precies wat hij bedoelde en hoe hij het bedoelde, kon het niet verder uitleggen.

Ik vond het een fantastische omschrijving: wel kijken maar niet zien. Volgens mij iets wat we heel vaak doen! Hoe vaak kijken we ergens naar, of naar iemand, zonder werkelijk te zien? Misschien geldt dit ook wel voor horen en luisteren. Vaak horen we iets en luisteren niet echt.

Ik merk dat het zien en kijken bij mij nogal eens bij Bijbelteksten voorkomt. Sommige teksten heb ik al vaker gelezen en ik denk ze te kennen of begrijpen, en dan kan soms ineens iets binnenkomen en landen. Deze week zat deze tekst in mijn mailbox: uit www.tijdmetjezus.nl

Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is. (Romeinen 5:5)

Ineens zag ik dat de liefde van God al in ons uitgegoten IS. Waardoor we een bron van liefde in ons hebben. Opnieuw realiseer ik me dat iets al IS, en niet nog hoeft te komen.

Ineens zag ik het!

Schuld en boete

Door Margé

Op februari 2, 2013

In Persoonlijk

Vorige week ontstond consternatie in ons stadje. Een arts die in dienst was van een verpleeghuis, daar een opleiding zou volgen, bleek een verleden te hebben. Een zwart verleden: hij had een moordaanslag op zijn vrouw laten uitvoeren. Hij had een deel van zijn gevangenisstraf uitgezeten, en dit feit verzwegen bij de sollicitatie, en was met voortvarendheid begonnen aan zijn nieuwe baan. Tot het “uitkwam”. Onze stad was te klein..verontwaardiging steeg op. Grote woorden werden gesproken. Alle schuld werd bij de sollicitant gelegd. Dat de man een gat in zijn cv had, was kennelijk niet opgevallen. Een VOG was niet gevraagd. Wil je in dit land via een gastouderbureau voor je kleinkinderen zorgen, dan heb je zo’n ding nodig, hier kennelijk niet…

Inmiddels is er een kort geding geweest, waarvan de uitspraak is dat de arts wel weer aan het werk mag, op straffe van hoge dwangsommen. Hoe penibel de financiële situatie in de zorg ook is, er is al gedreigd dat het verpleeghuis, of de overkoepelende organisatie dit gaat betalen, want deze man mag niet meer in dienst genomen worden.

Er zit iets dubbels in: wat als je zou merken dat deze arts (die van Egyptische afkomst is, dus duidelijk traceerbaar), de arts van jouw familielid is? Vertrouw je je moeder aan hem toe? Anderzijds, zijn misdaad betrof geen patiënten, wel zijn gezin. Wanneer is straf klaar? Mag iemand die zijn straf (bijna) heeft uitgezeten een nieuwe kans krijgen? Of kan hij beter zelfmoord plegen, want overal ongewenst? Wat is barmhartigheid? Of genade?

Hoe kijkt God naar ons? Ook met de gedachte: er is geen straf meer, die heeft mijn Zoon gedragen, maar Maahtje doet nog steeds veel verkeerde dingen en die donkere dag in haar leven… die moet onthouden worden? Ze mag en kan niet opnieuw beginnen? Zit het zo? Dat geloof ik niet, dat kan ik me niet voorstellen. (al is wat ik me al dan niet kan voorstellen, niet maatgevend) Als God zo naar ons wil kijken: er is geen veroordeling meer, zie Romeinen 8, hoe kijken wij dan naar andere mensen?