Door mijn werk bij Professionals in NAH kom ik bij heel veel mensen. Mensen die in heel verschillende situaties leven. Alleengaanden, jonge stellen, oudere stellen, met kinderen, zonder kinderen. De combinatie kinderen en NAH is soms een ingewikkelde combinatie. Daardoor kan het gebeuren dat kinderen mis-handeld worden. Niet bewust, expres mishandeld, wel door onvermogen niet goed behandelen, waardoor grote beschadigingen kunnen optreden. Inmiddels heb ik al enkele keren een melding bij het AMK meegemaakt, en dan meegewerkt aan het raadsonderzoek dat plaats vindt. De kinderen waren er eerder dan het NAH. Plotseling kregen ze te maken met een ouder die dingen niet meer kan, of een heel andere ouder lijkt te zijn dan vroeger. Ingewikkelde, puzzelsituaties.
Maar wat als er wel NAH is, en geen kinderen en wel een enorme kinderwens? Zo graag willen en steeds merken dat jijzelf en je geliefde (de een wel NAH, de ander niet heel sterk), waarschijnlijk niet in staat zullen zijn een kind dat te geven wat het nodig heeft? Zodat tot nu toe de “keuze” is, geen kinderen te krijgen. Dit ondanks adviezen als: als je kind er eenmaal is, zul je zien dat het goed gaat, of: je hebt nu alles goed voor elkaar, jij hebt je best gedaan om sterker te worden, nu zal het goed gaan”, of wat te denken van: “als je maar goed op God vertrouwt zal dit allemaal goed gaan komen, en zijn kinderen ook voor jullie weggelegd”. Tja, wat kan een mens met dit soort gedachtes en raadgevingen? Klinkt bijna als een verwijt: je geloof is niet groot genoeg… zie je wel…. Je zou er nog schuldgevoelens bij krijgen, bij de achtbaan waar je al in zit. Hoe ga je hier mee om? Met wie kun je praten? Genoeg fora voor mensen die door medische redenen ongewild kinderloos zijn, maar niet voor mensen die het (weliswaar ook om medische redenen) niet aandurven vader en moeder te worden. Het blijft zoeken.
Respect voor deze dappere mensen, met wie ik zondag, op vaderdag, een potje mocht huilen om hun verdriet!
