Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: Kinga Ban

Herinneringen

Wij hadden bedacht dat het leuk zou zijn om met (twee) kleinkinderen naar een concert van Trinity te gaan. Dat leek de kinderen ook een goed plan. Een van beiden was al eens eerder mee geweest en herinnerde zich dat nog. Jammer genoeg werd hij ziek en ging het feest voor hem niet door. We gingen met zijn zusje en haar vriendinnetje naar Zwolle waar het feestje was. De meiden vermaakten zich onderweg prima en wij ook.

Aangekomen bij de kerk (waar het concert was) bleek dat veel kinderen verkleed waren en sommige ouders ook. De mail die daarover ging vond ik net in mijn spambox. Nou ja, ik heb toch geen verkleedkleren meer.

Het was heerlijk om weer naar een concert te kunnen gaan! Om te genieten van muziek en te genieten van de meiden die plezier hadden. Het was vrolijk. Vrolijk met een ondertoon. Trinity is ambassadeur voor Tearfund en daar maakten ze reclame voor. Goede timing, er werden heel wat antwoordkaarten ingeleverd.

Een andere ondertoon was dat de kinderen van Kinga Ban enkele liedjes (mee)zongen. Indrukwekkend was het liedje “Herinneringen” dat ik al de hele week in mijn hoofd heb. Herinneringen om van te zingen, herinneringen aan een moeder die er niet meer is. Het was heel bijzonder dat de dochter, Ike, echt op anderhalve meter afstand van ons stond te zingen. Zo mooi! En zo zichtbaar de dochter van Kinga.

Herinneringen, je kunt ze (bewust) maken, je kunt ze krijgen. Je staat er niet altijd bij stil dat iets, een gebeurtenis, een concert, een herinnering is. Mees wist zich het vorige concert nog te herinneren. Dat was een herinnering van hem, samen met ons (mee)gemaakt. Dit concert was een herinnering voor Floor en vriendinnetje. Het is fijn als je “gewoon” herinneringen kunt maken, het is zwaar als je bewust herinneringen moet creëren.

Met een been in de hemel

Ik sta al met een been in de hemel, hoorden we Kinga Ban zeggen in een van de filmpjes die we gisteravond zagen. We gingen naar een, ja wat was het eigenlijk? De ‘presentatie’ van het aller- allerlaatste album van Kinga Ban. De liedjes zijn in het laatst van haar leven opgenomen en het album is na haar overlijden gemaakt.

Haar man Reinder presenteerde deze avond (die door corona al eens uitgesteld was). Hij vertelde over de laatste negen maanden van het leven van Kinga. Aan het begin van de avond stond er een lege kast op het podium, aan het einde van de avond was de kast gevuld met allerlei herinneringen aan die laatste zware tijd. Zwaar, maar ook een tijd waarin volop geleefd werd, waar muziek nog steeds een grote plaats innam. Kinga wilde blijven getuigen van Gods grote liefde. Wat ze deed tot het (bittere) einde.

Vijfeneen half jaar is ze ziek geweest, (als ik het goed onthouden heb), ze had borstkanker. Kanker als vraatzuchtig monster dat langzaam aan een lichaam verwoest. Die verwoesting was duidelijk zichtbaar.  Na het verhaal van Reinder, dat onderbroken werd door filmpjes over haar laatste maanden, en door liedjes gespeeld en gezongen door de gitarist waarmee ze altijd optrad, volgde een filmpje dat een paar dagen voor haar overlijden is gemaakt. Met beelden bijna niet om aan te zien. Zo heftig om te zien hoe zo’n mooie vrouw als Kinga was, zo ziek te zien. Het voelde voor mij een beetje als voyeurisme. Tegelijk vroeg ik me af of het een struisvogelgedachte was, dit lijden niet te willen/ kunnen zien. Het is er. Iedere dag opnieuw.

Met een been in de hemel staan, waar we meestal zeggen: met een been in het graf.  Het mooie dat op haar wachtte, zoals ze zong. Tegelijk het loslaten van man en kinderen, hoe zwaar moet dat geweest zijn voor iedereen? De avond was pittig vonden wij. Maar ook mooi, innig en liefdevol. Een waardig afscheid van een zangeres die veel betekend heeft voor de (christelijke) muziekwereld.  De aarde is een stukje leger geworden, de hemel een stukje mooier.

Dood

Gisteren plaatste ik het laatst uitgebrachte filmpje van Kinga Ban. ’s Avonds hoorde ik dat haar situatie erg snel verslechterde. Vanmorgen las ik overal het bericht dat ze gestorven is. Ze is niet meer hier. Ze mag zingen zoals ze nog nooit gezongen heeft.

Zaterdagavond stierf Rachel Held Evans, een amerikaanse christelijke vrouw, die boeken schreef. Evenals Kinga stierf ze op 37 jarige leeftijd. Ook zij was ziek, maar niet zo lang als Kinga.

Vanmiddag zag ik op Twitter het bericht dat er geen treinen reden tussen Holten en Deventer, ivm een aanrijding met een persoon.

Ik kan het niet begrijpen. Twee vrouwen die een gezin hebben, kinderen die nu geen moeder meer hebben. Zoveel pijn en verdriet voor de achterblijvers. Zoveel licht en vreugde voor beiden. En dan iemand die geen licht meer ziet, geen vreugde ervaart en besluit te stoppen met leven.

Tranen

Gistermiddag gingen schoondochter twee en ik naar een concert van Kinga Bàn. Gewapend met extra zakdoeken gingen we vroeg in de middag al weg. Het concert begon om half vier en we wilden een mooie plaats hebben.

We zagen er naar uit en we zagen er ook tegenop. Het is altijd bijzonder om te luisteren naar de muziek van Kinga, zo mooi! Het weten dat ze zo ernstig ziek is gaf ons ook wel wat gespannenheid. Hoe emotioneel zou het zijn?

Nou… bij het eerste lied hadden we allebei onze zakdoek al nodig. Het was een lied dat bij ons allebei diep insloeg. (ook al was  het een lied dat niet nieuw was)

Wat volgde waren de liedjes van de nieuwste cd. De een nog mooier en dieper dan de ander. Teksten over vertrouwen op God, over liefde, over een leven dat steeds kleiner wordt. Zoveel dingen die niet meer kunnen. Ondanks alle pijn (letterlijk ook) en verdriet daar op een podium staan en muziek maken.. we vonden het overweldigend.

En voelden ons soms een beetje bezwaard om zo diep en ver in haar leven te mogen kijken…

Dit lied maakte de meeste indruk op me:

Het blauwe jurkje

Ik sta voor mijn spiegels in de badkamer. Zie mezelf van voren en opzij.

blauwespritjurkMooie kleur! Mooie jurk. Zo’n Kingà Ban-jurkje.  Wat houd ik ervan en toch draag ik ze nooit. Vorige week kocht ik er eentje.

Samen met mijn zussen stonden we in een winkel. Eerst een grijs exemplaar, die was goed van lengte. Toen dezelfde  jurk in blauw, die veel mooier stond, maar  een aantal centimeters korter was. Twijfel sloeg toe.

Niet te kort? Vroeg ik. Nee hoor, kan prima, klonk het uit een aantal monden.

Maarre, ik zie toch echt mijn knieën, en vrouwen boven een zekere leeftijd…

De mouwlengte was prima, dat dan weer wel.

En hoe zat de jurk verder? Niet te strak? “Och mevrouw, als u er corrigerend ondergoed onder draagt….”

Ik ga overstag, vind de jurk toch wel erg mooi en koop hem (of haar?) Thuisgekomen reageert allernaaste enthousiast. Passen en showen doe ik nog niet.

Ik schaf toch maar dat bewuste setje ondergoed aan. Te vaak krijg ik de laatste tijd deze tip van verkoopsters.

Nog heb ik ondergoed en jurk niet tesamen gepast. Tot vanmorgen.

Adembenemend.

Ik kijk en draai en ben niet tevreden met wat ik zie. Die knieën, die richels, die…..

Mijn lijf dat de sporen van mijn leeftijd draagt. Sporen van het leven. Dat lijf dat vier kinderen gedragen en gebaard heeft. Ben ik er ooit tevreden over geweest, kritisch als ik ben? Of is het ontevredenheid, ondankbaarheid? Zie ik alleen wat minder mooi geworden is? Waar is mijn lef gebleven?

Mijn lijf dat me af en toe in de steek laat. Dat ouder geworden is. Ikzelf ben ouder geworden.

Ik kijk nog eens. Trek jurk en ondergoed uit. Haal opgelucht adem.

Ik durf het toch niet aan….

 

logo-2016Dit is mijn bijdrage aan de bloghop van juni. Het thema is bedacht door Anne Stekhoven, de overige bijdragen vind je op haar website. 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén