Gisteravond waren we in onze plaatselijke muziektempel. Afgeladen vol, grotendeels met hoofden met grijze haren. Iets dat ik niet zo verwacht had. Ik dacht dat er meer jongeren zouden zijn. De artiest van de dag was Daniël Lohues. Het was zomaar een “wilde” gok om voor deze voorstelling kaarten te kopen. Het was een goeie gok. Al mag ik voor een eventuele volgende keer nog wel even oefenen op mijn drents, ik kon niet alle teksten goed volgen.
Een podium met een paar soort van waslijnen met grote doeken eraan, een piano, een bas, drie stoelen, drie mannen en een stuk of acht gitaren. Een avond vol mooie muziek, en goeie teksten. Milde teksten, uit het leven teksten, op een fraaie manier verpakt. Teksten die je ziel raken…
Het meest raakte ons het deel over de leegte in de ziel, waar hij over sprak. Een leegte die er vroeger niet was, vroeger toen hij (nog) naar de kerk ging en alles geloofde. Nee, het was geen geloven, het was gewoon zo! En nu? Nu was dat alles verdwenen, geloven lukte niet meer.
Ik weet het zeker, Daniël heeft er twee fans bij!