Oma, een vet coole vrachtwagen, wow! Zo sprak de bijna driejarige toen ik hem weer naar huis bracht, vanavond. Daarna moesten we ons bukken, want we reden (in de auto) onder een viaduct. Tja, dan moet je wat naar beneden…. In plaats van een dagje Hengelo was het een dagje Enschede. Mees kwam een nachtje logeren. Zo werd ik vanmorgen gewekt door gezang, op de luxe tijd van half negen. Deden we een uur over ons ontbijt en aankleedsessie. Om nog een uur bezig te zijn met boodschappen doen. Wandelend in de regen…intussen stokken verzamelend. Vooral niet doorlopen, ook al giet het. Heel verbaasd zijn als je kleren en je haren nat worden. Wat een heerlijkheid als tijd niet belangrijk is. Dat je zegt dat je moe bent, en lekker naar je bed gaat, om twee uur later weer zingend wakker te worden. Om dan nog te spelen, treinen te bouwen, macaloni te eten. Eerst niets willen eten, alleen een bloodje, oma, om daarna toch twee keer macaloni, zonder saus, met kaas te eten. En een schaaltje yoghurt, och nee, doe ook maar twee. Nooit op schoot willen zitten, nu wel bij opa, oma leest zo lang uit de bijbel. Nog een nachtje willen slapen, maar als je dan toch wel naar huis moet, zoveel haast hebben dat je opa voorbij rent. In de auto genieten van die vet coole vragwage. Thuisgekomen vertellen dat het gezellie was bij opa en oma en dat je nog een keer gaat logeren. We zullen het in onze agenda zetten!