Gisteravond keek ik naar onze man in Teheran. De correspondent uit Nederland, getrouwd met een Iraanse, liet een inkijk in het land zien. Het was een boeiend verhaal, met mooie beelden, dat voor mij het beeld van Iran bijstelde. We keken mee bij maaltijden, onderwijs in de Koran, het verdriet van een moeder over het leven van haar dochter, die gevangen zat in een heftig huwelijk. Verdriet dat universeel is.
Ik kreeg een indruk van dubbelheid. Binnenshuis redelijke vrijheid, al mocht een grapje over de ayatollah niet gemaakt worden. Buitenshuis was de rol van de vrouw minimaal. Vrouwen mogen niet voorin de bus zitten. Om de chauffeur niet af te leiden, vertelde de chauffeur van de bus…
Dit was het eerste deel uit een serie van vier. Uitgezonden tegelijk met Boer zoekt vrouw, dat sla ik dit jaar maar over. Beetje op uitgekeken. Volgende week gaat onze man uit Teheran. over de relatie van Iran met Israël en Amerika. Alle ellende in de wereld wordt door deze landen veroorzaakt, was mijn indruk uit de aankondiging.
De pers in Iran ligt aan banden. In het vrije westen kan alles geschreven worden wat je maar bedenkt. Tot in het extreme, soms lijkt het kwetsen om het kwetsen. De wrange gevolgen werden in Parijs zichtbaar. (waarmee ik niet bedoel te zeggen dat het eigen schuld, dikke bult is).
In ons vrije land verschijnen veel kranten. Iedere dag opnieuw ligt er een krant op de mat, weer of geen weer. Op zaterdag liggen er drie op de mat. Dus heb ik altijd wat te doen op de zaterdag. Deze keer werd ik (o.a) geraakt door deze woorden:
“Laten we geen ontzag hebben voor geweld, klein of groot. Laten we onze ogen niet richten op waar de massa naar kijkt, maar ons richten op Jezus, die alleen naar zijn Vader keek, en daardoor echt vrij was van vijandbeelden en van terreur.”
In Marcus 13 staat:
“Als jullie berichten horen over oorlog en oorlogsdreiging, wees dan niet verontrust. Die dingen moeten gebeuren, maar daarmee is het einde nog niet gekomen. Het ene volk zal tegen het andere ten strijde trekken en het ene koninkrijk zal de strijd aanbinden met het andere… ”
Het is voorzegd, en het klinkt niet echt bemoedigend. Er staat nog veel meer beschreven in dit hoofdstuk. Als je alleen naar het hier en nu kijkt, slaat de schrik je om het hart en kun je alleen maar bang naar de toekomst kijken. God gaat zijn gang in de geschiedenis, op weg naar zijn doel! Dat voor ogen houden kan angst voorkomen/ verminderen.