Meer dan veertig jaar geleden was ik op een ‘sprekersavond’.Het was de tijd van de stellige meningen en enig juiste mogelijkheden. De verzuiling was nog in volle bloei.
Jongelui kwamen in een zaal bij elkaar om naar een christelijke spreker te luisteren. Win-win situatie natuurlijk: je leerde iets over het leven als christen en wie weet, misschien ontmoette je daar wel de partner om dat leven vorm te geven. Voor mij niet meer nodig, we hadden al verkering…
Ik herinner me van een bepaalde avond dat het over bioscoopbezoek ging. De mening was helder: daar hoorde je als christen niet te vertonen. Misschien was het wel mogelijk dat een enkele film wel bekeken kon worden, echter het gros van de films niet. Per definitie is een bioscoop het huis van de duivel, en je kon ook best leven zonder die enkele goede film die er dan wel was. Op mijn achttiende ging ik voor het eerst naar de bioscoop. Samen met een collega, (ook christen, andere afdeling), keken we naar “One flew over the cuckoo’s nest”.
Een must voor leerling verpleegkundige, dachten we. Bijzondere film, mooi, indrukwekkend, voor een groentje zoals ik. In latere jaren gingen we met het gezin regelmatig naar de bioscoop. Meestal naar films als The Lion King, Aladin. Dat soort werk. Nog lange tijd voelde ik me niet erg prettig als ik kerkleden tegenkwam bij zo’n uitstapje. Nu maakt me dat niet zoveel meer uit, en bezoeken we regelmatig een filmhuis, al zijn we redelijk kritische kijkers. De bioscoop als huis van de duivel, dat zie ik niet meer zo. Op de televisie is intussen meer rotzooi te zien dan daar. Ik probeer een bewuste tv kijker te zijn. Geen series waarin overspel normaal is, of detectiveseries waarin zo gruwelijk mogelijk gemoord wordt. Ook onze kinderen mochten lang niet alle programma’s zien: de smurfen waren verboden, evenals Tom en Jerry. Teveel gedoe en gevecht, alleen om het vechten en elkaar dwarszitten en treiteren.
Afgelopen week zag ik de film de Minions, ik schreef er op deze plek over. Er kwam een reactie op, met de vraag wat ik van deze film vind en of het verantwoord is dat een christen hier naar kijkt. Immers, het verhaal gaat uit van evolutie, en niet van schepping. En de Minions zijn op zoek naar een slechterik die ze kunnen volgen. Ehmmm, ik had hier niet zo over nagedacht voor we naar de bioscoop gingen, realiseerde ik me. Ik had het verhaal in grote lijnen gehoord en het leek me wel wat. Maar het klopt, die evolutie, de film begint met: miljoenen jaren geleden, en je ziet eerst hele kleine gele dingetjes, die zich uiteindelijk ontwikkelen tot de Minions. Het klopt ook dat ze op zoek gaan naar een slechterik om hem te dienen. Aan het einde van deze film hebben ze die uiteindelijk gevonden in de persoon Gru. Een eersteklas slechterik, die de maan wil stelen…
In de films Despicable 1 en 2 zien we deze slechterik als een persoon die wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn moeder. Ten diepste doet hij al zijn slechte daden om indruk op haar te maken. Is Gru in het begin een oude mopperdoos, die sadistisch genoegen schept in het treiteren van anderen, aan het einde van Despicable 1 is hij een eerbiedwaardige vader, die zich compleet laat inpakken door zijn adoptiedochters. En aan het einde van Despicable 2 is hij zelfs getrouwd en maken alle Minions geen wapens meer (die overigens toch allemaal mislukken), maar doen ze hun uiterste best om jam te maken, die maar steeds nergens naar smaakt.
Zijn de Minions een gevaar voor je geloof, en dan vooral voor het geloof van kinderen? De reactie op mijn blog was een leuke aanleiding tot een gesprek met Stijn. Met hem en zijn broertje had ik een poging gedaan de Minions te zien, echter broertje vond het té eng, zodat we in de pauze weer naar huis zijn gegaan. Stijn is elf jaar, en hij vertelde van de week al dat hij het verhaal niet goed kon volgen. (iets wat ik begreep. Het grappige van de film is dat die in 1968 gesitueerd is en er muziek uit en verwijzingen naar die tijd inzitten. Voor mij een feest van herkenning, voor hem onbegrijpelijk)
Ik vroeg naar zijn beleving van de evolutie in die film. Het antwoord kwam op het volgende neer: “Oma, ik weet dat de Here God de aarde en alles heeft gemaakt. Dat geloof ik vast en zeker. O, ging het in de film over evolutie? Maar die Minions, dat zijn toch geen schepsels, dat zijn toch filmfiguren?”. Een elf jarige kan dit ongeveer beredeneren. Ik vraag me af of het bij jongere kinderen landt. Ik vraag me ook af of het verhaal op zich, met gevechten etc. niet te heftig is voor jonge kinderen.
Het zoeken en volgen van een slechterik dan. Daar had Stijn niet zo’n uitgesproken idee over. Misschien ook wel omdat hij het verhaal niet zo goed kon volgen, en omdat hij alleen de eerste helft gezien heeft. Het is een serie van drie films, waarin zoals al gezegd, de slechterik uiteindelijk een heel erg klein hartje blijkt te hebben.
Is deze film geschikt voor kinderen? Zeker niet voor jonge kinderen, maar niet om de evolutie die erin verweven zit. Wel om de vele gevechten, al verliezen natuurlijk wel de slechteriken. Ik vind dat er voor volwassenen meer humor en lagen inzit dan voor kinderen. En of je wilt gaan kijken… dat beslis je voor jezelf, vind ik.