Vanavond zagen we deze film. Een journalistieke thriller. Helaas gebaseerd op ware verhalen. Een team journalisten moet op onderzoek uitgaan naar het gedrag van geestelijken in de rooms-katholieke kerk. En wel het sexuele gedrag. Oftewel misbruik van jongen kinderen door priesters.
We zien de speurtocht naar betrokkenen, daders en slachtoffers. Patronen worden ontrafeld. Gedrag goedgepraat. Belangen verstrengeld. De jacht naar de waarheid wordt bemoeilijkt door vergoelijkend gepraat. Een dader praat openlijk over zijn “gerommel” met jongens. Het kon en was acceptabel omdat het hem zelf geen bevrediging opleverde. Hij had geen jongens verkracht. Zoals hij zelf wel was.
Een team van journalisten is hiermee bezig. Het is 2001. We zien hoe de WTC instorten en hoe dat de blikrichting tijdelijk verandert. We zien de impact van dit onderzoek op hun leven. De journaliste ging soms met haar oma mee naar de kerk, maar kan dit nu niet meer. Een ander hoopte nog eens ooit weer naar de kerk te gaan. Er is verdriet omdat hij dit nu niet meer kan.
Zoals zo vaak is het topje van de ijsberg zichtbaar. In de loop van de film zien we steeds meer ijsberg. Hoe kon dit zo gebeuren? Een van de antwoorden is verbluffend simpel: Ik deed slechts mijn werk. Zo kan dat dus gebeuren, bezig zijn met je werk, zonder de gevolgen te willen zien. Desastreuze gevolgen. In de film gaat het over overlevenden van het misbruik. Niet iedereen overleefde de gevolgen van dit gebeuren.
In de aftiteling wordt verteld over degene die in Boston (waar de film speelt) alles bedekte met de mantel der liefde, hij kreeg een hoge functie in Vaticaanstad. Na deze mededeling volgde drie schermen vol namen van plaatsen waar na 2002 eveneens misbruik was ontdekt en aan de schandpaal genageld…..
Nog tot 2 maart te zien in Concordia.