Afgelopen week waren we (weer) bij een voorstelling van Daniël Lohues. Opnieuw een feestje, van begin tot einde. Deze keer alleen Daniël Lohues op het podium, met een piano, gitaren in verschillende soorten, een strijkplank met daarop een keyboard. Liedjes, verhalen, muziek. Schijnbaar simpel maar zo diepgravend.
Verhalen over vroeger, over heimwee naar tijden die waren. Verhalen die de draak steken met deze tijd: hij tindert zijn vingers kapot… bijvoorbeeld.
Zoals vaker, ik zou bijna zeggen, zoals altijd, ging het ook nu over geloven, over wie God is. Nooit spottend, altijd met een vleug heimwee naar verloren geloof: “Jezus heeft geleefd, maar aan zijn vader twijfel ik, en daar schijnt het om te gaan…. Om verder te gaan met: waarom is de wereld zoals die is? Waarom zien we niets van God?” Om vervolgens een toch een (soort) antwoord te vinden in:
“Of waren ‘t dan toch Elvis?
John Lennon en van Gogh,
Mozart, Bach en Beethoven
Van boben stuurt
Was ‘t dat dan toch?”
Zo eindigt zijn liedje “de kerke”. Het houdt hem bezig…En deze tekst raakt me, omdat het lijkt of er een zoektocht is, geen afgesloten geheel.Hoewel hij vervolgens aangeeft een cultuurchristen te zijn. Wel het een en ander weten over het christelijke geloof, daar ook dankbaar voor zijn, maar het niet (kunnen?) geloven. De kennis over geloof is onmisbaar, hoe kun je anders van bijvoorbeeld de Mattheus Passie genieten als je het verhaal niet kent?
Onderstaand liedje was een van de laatste liedjes die gezongen werd. In mijn beleving ook weer helemaal waar, dat je baat hebt bij muziek. Voor mijzelf zou ik het nog wat sterker willen zeggen dan alleen baat hebben bij: muziek geeft me troost en helpt me verder.
Samengevat: dit was een mooie voorstelling, waar we van genoten hebben. Voorlopig de laatste op deze manier. De nieuwe show wordt iets met elektronische muziek, in een zaal zonder stoelen, we mogen dan op de grond zitten, als we persé willen zitten. Hm, ik voel toch een generatiekloofje…