Vandaag mocht ik weer werken. Vanmorgen moest ik nog werken, na afloop van de werkdag was het mogen…. Vier bezoeken op één dag, dat plan ik niet zo vaak zo. Na drie bezoeken zit mijn hoofd doorgaans vol. Ook dat viel mee, voel me best nog wel fit. Het waren allemaal afspraken in onze eigen stad, zodat ik kon fietsen. Vierentwintig kilometer.. en dat op een fiets zonder E.
Iedere keer opnieuw merk ik hoeveel impact NAH op een leven heeft , en vaak ontdek ik dat er nog zoveel mensen zijn die niet kunnen begrijpen hoeveel impact NAH heeft. Vaak worden de gevolgen gebagatelliseerd: ik ben ook wel eens moe, ik vergeet ook wel eens wat. Erger zijn reacties in de zin van: Ik zie niets aan u, dus u kunt gewoon alles weer doen zoals voorheen. Of u krijgt geen hulp, u kunt best alles zelf doen… Iets wat alleen maar erger gaat worden, vrees ik.
Ik kwam bij iemand die op een dag vrolijk naar zijn werk ging, aangereden werd en nu verwikkeld is in een zoektocht naar een dagindeling die niet te vermoeiend is. Op zoek is naar werk wat nog wel gedaan kan worden. Moet niet moeilijk zijn, vinden de mensen van het UWV. Dertig uur in de week moet kunnen. Is waarschijnlijk ook zo te vinden. Moed houden en plezier vinden in de kleine dingen is het levensmotto (geworden).
Een motor tochtje in Duitsland op een vroege zondagochtend kan eveneens desastreus zijn. Kost veel tijd en strijd en levert tot nu toe niets op. De wereld wordt klein en kleiner. Zielig? Nee! Moedig? Ja. Dromen voor de toekomst? Verdwenen. Echtgenote blijft dromen over een terugkeer naar het leven van vroeger: samen naar een groot feest en dansen! Realistisch? Absoluut niet en dat weet ze. Ik heb dit nodig, zegt zij… En hij, hij voelt een enorme pijn hierover. Kan genieten als hij ziet hoe zij geniet van het alleen naar een feest durven gaan. Hij kan genieten van de dingen die nog wel kunnen, zonder steeds om te kijken naar wat niet meer kan. Wat een moed! Wat een wil om samen verder te gaan!
En zo volgden nog twee vergelijkbare bezoeken. Iedere keer opnieuw ben ik er verbaasd over dat ik binnen mag komen in huizen, mag luisteren, mag delen in levens, en ook nog wat mag zeggen. Soms kom ik rijker thuis dan dat ik wegging. Vandaag was zo’n dag!