Afgelopen woensdag stond er een fraaie column van Neel Frens in het Nederlands Dagblad. Ik lees ze altijd met veel plezier, een soort onderkoelde humor die me aanspreekt, een laagje dieper dan je in eerste instantie denkt, ik houd daar van. Het onderwerp was deze keer strijken en daaronder de laag wanneer stop ik met zorgen? Een van de Frensjes, zoals zij haar kinderen noemt, moet voor zijn werk overhemden dragen. Maar weet niet hoe ze te strijken. Och, gebrek aan de opvoeding, kan ingehaald worden. Frensje krijgt strijkles en alles gaat goed. Moeder kan het (nog) niet loslaten, het eind van het verhaal is dat zoon de overhemden mee naar huis neemt en fris en gestreken weer mee naar zijn woonruimte neemt.
Als kind had ik een houten strijkplankje met een eigen strijkijzer. Van degelijk ijzer, met een rode bovenkant en houten handgreep. Ik heb het jaren gehad, en het zou wel eens pas bij onze vorige verhuizing verdwenen kunnen zijn. Ik mocht altijd de zakdoeken strijken, als mijn moeder ook aan het strijken was. Strijken is niet helemaal mijn hobby geworden, al is het wel rustgevend. Maar ja, het is ook tamelijk zinloos, draag een overhemd een half uur en dan..
Stijken… ik heb het alle zonen geleerd. Om de beurt waren ze aan de beurt. Ze leerden overhemden strijken, spijkerbroeken en vooral ook zakdoeken. Om de beurt was het hun wekelijkse taak om de strijk weg te werken. (dit waren dan weer wel de klusjes waar extra zakgeld mee te scoren was).
In de afgelopen jaren paste ik een dag in de veertien dagen op, als kinderen naar hun werk waren. Doorgaans streek ik dan wat overhemden en andere kleding. Tot mei vorig jaar, toen stopte het oppassen door de ziekte van onze schoondochter. Een heftige ziekte die er flink inhakte. Werken was onmogelijk, leven werd overleven. In december volgde een operatie en daarna ging het langzaam beter.
Vanmorgen mocht ik weer oppassen. Een halve dag, om te proberen hoe het werken zou gaan. Floor vond het maar raar en ook wel spannend. Mama weg, oma hier. Raar! Na een half uur was ze er weer aan gewend. Ik pakte de draad weer op en had strijkwerk en -ijzer meegenomen. En sloeg aan het strijken. Het duurde maar even of Floor vroeg of ik haar ‘ding’ op wilde halen, dat was op haar kamer. We gingen samen op onderzoek uit en ontdekten een strijkplank en strijkijzer.
Zo gingen we samen aan het werk. Floor streek de zakdoeken van opa, ik de overhemden van haar papa. We zongen er een zelfgemaakt liedje bij en hadden dikke pret. Wat heb ik deze keer genoten van het strijkwerk!