Een paar weken geleden vroeg iemand me wat ik in mijn vakantie ging doen. We gingen naar NewWine, maar wat vertel je dan? Ik vertelde dat we naar een conferentie zouden gaan, waar veel gezongen wordt en waar veel sprekers hun verhaal vertelden en dat dit alles christelijk is. O, was de reactie, “dus je gaat de hele dag “Kumbaya my Lord” zingen?” Dat bevestigde ik maar, al kon ik me niet herinneren dat we dat lied ooit op NewWine zongen.
We gingen naar NewWine. Het was Nederlands weer, ons veld was gezellig, met bekende en onbekende mensen. Iedereen komt naar NW met verwachtingen en hoop en er is een gezamenlijke basis. Dat maakt het bijzonder en laagdrempelig.
In de openingsbijeenkomst (zaterdagavond) werden we uitgedaagd uit onze comfortzone te stappen. De volgende ochtend mocht ik meehelpen oppassen, op kindertjes van 1 à 2 jaar. Voorwaar, een uitdaging!
De rest van de week stapte ik best uit mijn comfortzone, wat die ook wezen moge. We hoorden preken van Derek Morphew, over pinksteren en verder. Derek was de hoofdspreker. Hij hield iedere dag een ‘preek’. Gedegen verhalen, die niet altijd even makkelijk te volgen waren. We leerden over parallellen tussen delen van het oude testament en nieuwe testament. Dit waren voor mij nieuwe verbindingen. In een van de diensten werden we opgeroepen te vragen of we met de Heilige Geest vervuld mochten worden. In een andere dienst werd geluisterd of er een woord van God voor een ander zou komen.
In weer een andere dienst werden we gevraagd een gebed mee te bidden zodat we iemand vergeving konden geven. Zo te zien/horen deed iedereen mee. Ik ook, het was bevrijdend. In diezelfde dienst werd gebeden voor genezing, en er zijn inderdaad een aantal mensen genezen. (maar toen was ik al niet meer aanwezig, dus ik heb dat van horen zeggen)
Oei oei, voor mij best wel uit mijn comfortzone getrokken! Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet, en ik moet van mijzelf altijd ergens iets mee. In die zin waren al deze dingen voor mij verwarrend. En natuurlijk waren we dit jaar niet voor de eerste keer op NewWine en hadden we het programma van te voren bekeken. In die zin dus geen grote verrassing. En toch… ik blijf maar weer puzzelen. Moet ik streven naar de gaven van de Geest? Zo wordt het alweer moeten. Genezen, woorden van profetie uitspreken, het spreken in tongen, met name deze gaven kregen de aandacht. Ik denk wel (bijna) zeker te weten dat ik die gaven niet heb.
Ben ik nu klaar met NewWine? Geen idee. Ik heb genoten van Otto de Bruijne, die zijn verhaal heel relativerend begon met: de werking van de Geest is ook het brengen van gerechtigheid aan hen die verdrukt worden. (maar misschien moet je een en ander niet tegen elkaar uitspelen) Niettemin, dit verhaal raakte me enorm. Echt tot diep in mijn ziel. De muziek die erbij gedraaid werd, raakte me nog meer: “Kumbaya my Lord”….
Ik heb genoten van een avond met Elise Mannah! Wat een geweldig mooie muziek, wat een goede band, wat een vakvrouw! Ik heb genoten van een workshop biblejournaling. Ik heb genoten van de contacten, mensen die langskwamen, (nieuwe) familieleden die ik ontdekte, korte gesprekjes bij de douches, het plezier, de kinderen die van alles en nog wat organiseerden om maar geld binnen te halen voor het goede doel. Zelfs de corvee die we als groep hadden, (het schoonmaken der toiletten) was niet echt fijn maar wel leuk.
Het kwam enorm binnen dat in een van de diensten gebeden werd voor ‘gemeentestichters’. Aan het eind van een dienst werden kerkplanters, voorgangers verzocht te gaan staan. De spreker sprak een gebed uit, en vervolgens waren er veel meer mensen die voor de staande mensen gingen bidden. Een zegen!
En de titel van deze blog en dit lied? Een knipoog naar mijn tijdlijn opTwitter en Facebook. En als ik eerlijk ben? Ik was op zoek naar ‘geestelijke’ rust op NewWine……