dikkedameopdefietsOnderweg naar een afspraak zag ik (gisteren) een dame op een fiets, waarbij ik spontaan medelijden met de fiets kreeg. Mijn gedachten sloegen op hol. Hoe word je toch zo dik? Waarom let je niet op? Eigen schuld, dikke bips. En zo was ik weer aan het oordelen en vond ik weer eens iets ergens van. En voelde ik me ver verheven, zó dik ga ik zeker niet worden.

En daarin ben ik niet de enige. In een van de toespraken op New- Wine sprak Michelle van Dusseldorp haar verbazing uit over het gegeven dat wij nederlanders overal iets van (moeten) vinden.

Iets ergens van vinden houdt dan, naar mijn mening, een oordeel in. Wat ik lastig vind, omdat ik het heel erg herken, dat oordelen. Anderen en ook mijzelf. Is het makkelijk om te oordelen, zorgt dat ervoor dat de wereld overzichtelijker wordt? Dat is goed en dat niet?

Ik keek nog eens naar de fiets-ster, en vroeg me af waardoor ze zo geworden was. Een ziekte? Eetverslaving? Ik bedacht dat dit dan een verslaving met zichtbare gevolgen is. Maar wie ziet de gevolgen van oeverloos computergebruik, urenlang facebookhangen? Ik oordeelde op grond van wat ik zag. Lekker makkelijk. Wat in het ‘verborgen’ gebeurt ziet niemand…

Gister was Nederland weer eens te klein. Vandaag nog steeds. Iedereen heeft een mening over de turner die teruggestuurd is naar ons land. Niet meer mee mogen doen aan de finale waar je zolang voor geknokt hebt. Iedereen weet het beter en (bijna) niemand weet wat er echt is gebeurd daar in Rio.

Die aloude bijbeltekst is toch nog niet zo gek: “Oordeelt niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden”. (Matteüs 7 vers 1 en 2)